prentje en de valstrik (van het geluk)

'Lange tijd scheen het me toe dat mijn leven op het punt stond te beginnen - het echte leven. Maar er stond altijd wel een obstakel in de weg, iets waar ik eerst doorheen moest, iets wat nog afgemaakt moest worden, tijd die ik nog moest uitzitten, een schuld die ik nog moest inlossen. Daarna zou het leven beginnen. Uiteindelijk drong het tot me door dat die obstakels mijn leven waren.' 

Bovenstaande citaat is van filosoof Alfred de Souza en kwam behoorlijk binnen. Zoals ook het boek binnenkwam waar dit citaat in staat: De valstrik van het geluk (the Happiness Trap) van Russ Harris. 

De valstrik van het geluk is gebaseerd op de psychotherapeutische methode Acceptance and Commitment Therapy (ACT) wat de basis vormt van mijn rTMS-therapie. Mijn therapie loopt nu ten einde. 

Heeft het geholpen? Het heeft me niet genezen, helaas. Dat was me ook niet voorgehouden; het hoogst haalbare was een verlichting van klachten. Het effect is echter minder groot dan ik stiekem toch had gehoopt. 

Hoe ik hiermee om moet gaan, probeer ik via ACT vorm te geven. Dat betekent in de praktijk: het mag er zijn. In plaats van obstakels uit de weg te gaan, probeer ik te accepteren dat deze bij het leven horen. 

Het boek van Harris geeft talloze tips om niet in de gehoorzaamheids- of worstelmodus te belanden. Hoe je niet 'aan de haak wordt geslagen' door je emoties. Het gaat hier te ver om alle strategieën te benoemen. Het fijne is dat hij er op een heel toegankelijke over schrijft. Hij haalt ook een aantal mythes onderuit. 

Mijn favoriet is de mythe over positief denken, behoorlijk aanwezig in onze maatschappij. Volgens Harris is het een illusie dat we zoveel controle hebben over onze gedachten en gevoelens. De kunst is onze gedachten en gevoelens te erkennen. 

Ik mág verdrietig zijn dat de therapie niet heeft gebracht wat ik had gehoopt. Wow, dan komt er ook gelijk een bak verdriet naar de oppervlakte. Voor mij best nieuw. Ik geef het een plek aan tafel. 

Daar zitten al angst, depressie (onderdrukt verdriet) en jaloezie. Maar zij zitten er niet alleen. Want er zitten ook moed, doorzettingsvermogen, kracht en relativering. 

Alle emoties hebben het beste met me voor. Helaas zijn sommige iets te overijverig. In tijden van stress hebben ze het hoogste woord. Ik ervaar vooral stress als ik mezelf onder druk zet. Dat iets leuk 'moet' worden bijvoorbeeld, zoals nu, aan de vooravond van de vakantie. En dat ik dan vooral geen paniekaanval moet krijgen, waarbij ik bij voorbaat al een paniekaanval krijg. 

En mevrouw depressie zit vooral 's ochtends lang aan de (koffie)tafel. Die schenk ik dan nog maar 's bij, in de hoop dat ze daarna toch in de benen komt. 

Deze manier van benaderen helpt me (een beetje). Het is weergaloos weergegeven in 'Inside Out', overigens, zowel in deel 1 en 2. 

En de haas-met-1-oor? Die had ik vorige week bijna weggegooid tijdens het porselein gieten, het afgebroken oor nog in mijn hand. Tot mijn medegieter zei dat hij haar deed denken aan daan uit nijntje. En ik er door mijn porseleinjuf op werd gewezen dat hij ook leuk zou zijn met een houten prothese-oor. 

Niet perfect, wel uniek.