prentje in Portugal

Vol ongeloof kijk ik de man aan. Hij kijkt onverbiddelijk terug. Geen pincode van de creditcard, geen huurauto. 

Dat betekent dus dat we Portugal met het openbaar vervoer moeten bereizen. Als dat al mogelijk is, want de eerste bestemming na Lissabon is Comporta, een klein badplaatsje dat ik had gekozen vanwege de omschrijving 'denk Brigitte Bardot-jaren 50-St. Tropez'. 

De eerste dagen in Lissabon waren fijn. Zoon en ik hadden een iets ander ritme, maar dat gaf niets. Ik ging gewoon 's ochtends alleen op pad. Naar het 'Tegeltjesmuseum' en alle metrostations af vanwege de waanzinnige tegels; tegen de tijd dat ik verzadigd was, werd hij wakker en deden we iets samen. 

 

De chauffeur die onze aanvraag bij Bolt (soort Uber) accepteerde, was nog maar een maand in Portugal. Hij kwam oorspronkelijk uit Tunesië. Met hem maakten we een soort road trip door het land, onderweg nog stoppend voor een kop koffie. Hij vertelde zijn levensverhaal, en wilde niets van een fooi weten. 

Comporta was niet bepaald 'Brigitte Bardot-jaren 50-St. Tropez' maar een luxe-oord voor verwende Amerikanen die 150 euro konden neerleggen voor een ligbedje (ok, wel inclusief hangmat) om daarna zonder pardon bij de strandtent een fles champagne te bestellen voor 1000 euri. Ik voelde me er misplaatst, maar we waren stuck in paradise. 

Dat bleek wel toen we verder konden reizen, en er geen Bolt/Uber was om ons terug te brengen naar Lissabon, waarvandaan we verder wilden naar Aveiro. 

Uiteindelijk werd het opnieuw een road trip, met een lift van onze lieve Spaanse buurvrouw (de enige), een ferry, een bus, een trein (de verkeerde: een verhaal op zich) en weer een Bolt. 

In Aveiro kwam ik een beetje tot rust. Het kleurrijke stadje, bekend van zijn Art Nouveau, paste bij me. 

Ik ondernam nog een hachelijk uitstapje naar kerk op het platteland met een fantastische façade.

En samen gingen we een dagje naar Porto, waar ik vooral geïnspireerd werd door de gebouwen en de 

de jaren '70 tableaus.

Terug naar Lissabon voor het laatste weekend voor we terugvlogen. 

Opnieuw was de reisdag een lastig hoofdstuk. Reizen met een angst- en dwangstoornis is geen gemakkelijke opgave, en na een paniekaanval in de trein, miste ik ook nog een telefoontje van het angstcentrum waar ik al sinds begin dit jaar sta ingeschreven. 

Mijn plaatsje was vergeven omdat ik de telefoon niet opnam. 

Daarnaast bleek in per ongeluk een hostel te hebben geboekt voor Engelse blokes die 's ochtends ontbeten met bier. Het zwembad was tot de rand toe gevuld met testosteron. 

Misschien moet ik het boeken van de locaties voortaan maar aan anderen overlaten.