zondag 29 april 2018

prentje in Kopenhagen, 2



'Eerst moeten jullie de lucht uit de klei halen. 
Dat doen we door de klei te keren en er een "ram"-vorm van te maken. 
Kom maar per drie naar voren.' 

Ik voel een lichte paniek opkomen, terwijl docent Eric kritisch kijkt naar de pottenbakkers voor me die één voor één een perfecte ram te maken. 
Als ik aan de beurt ben, weet ik niet hoe ik mijn vingers precies moet houden en lijkt het hoopje klei voor me op een olifant.
‘Laat maar, we doen dit later nog wel een keer’, zegt Eric terwijl hij nog nét niet met zijn ogen draait. 
Hiervoor hebben we alle regels opgesomd gekregen, en deden we een kort introductierondje. 
Wat blijkt, al mijn medecursisten zijn ervaren, sommigen werken zelfs professioneel als "ceramists". 
Ze komen van over de hele wereld: Australië, Amerika, Zwitserland, Schotland, Duitsland, Portugal, Frankrijk en eentje uit Denemarken. 
‘Ik woon hier om de hoek’, zegt ze nuchter. 
Het lijkt wel of iedereen naar Eric kijkt alsof hij een popster is. 
Hij somt nog even zijn aantal volgers op op Instagram, en vertelt uitgebreid over zijn Australische tournee waarvan hij net is teruggekomen (en waarbij Susan Surandon ook nog even gezellig langs kwam).   
Ik word vooral nogal zenuwachtig van hem. 
Als we allemaal achter ons ‘wheel’ hebben plaatsgenomen, lukt er niets. 
Ik kan niet centreren en de klei vliegt in het rond. 
Eric geeft me geen verdere instructies, hij is vooral gefocust op de ervaren deelnemers. 
Het huilen staat me nader bij dan het lachen. 
Even overweeg ik te stoppen. 
Het atelier uit te lopen, en de rest van de week gewoon Kopenhagen te gaan bekijken. 
Maar ik verman me en klooi verder. 

'See you tomorrow', roepen mijn medestudenten allemaal terwijl ze aan het einde van de middag het atelier verlaten. Verbouwereerd blijf ik achter. 
Ik droomde over etentjes samen; misschien na de kroeg. 
Iedereen is hier toch alleen? 
Ik stap maar weer op mijn fiets en rij met een omweg naar ‘huis’. 

De volgende dag verloopt bijna op dezelfde manier.
Ik kan er heel weinig van en de anderen maken cilinders en bakjes alsof het een lieve lust is. 

Tijdens onze gezamenlijke lunches is vooral Eric aan het woord over al zijn ervaringen en hangt iedereen aan zijn lippen. 
En weer zegt iedereen aan het einde van de middag ‘see you tomorrow’ en gaat ieder zijns weegs. 
Of eigenlijk ‘haars’ weegs want er zijn alleen maar vrouwelijke deelnemers. 
Ik loop verloren een rondje door het centrum en vind mezelf terug achter een Whopper bij de Burger King.
De dagen krijgen vorm, we beginnen met een demo, maken de vorm van de dag (vandaag een vaas, eigenlijk de vorm die ik per ongeluk maandag al had gekleid), lunchen met elkaar beneden in de winkel, dan weer een demo, kleien en maken schoon. 
Ik doe maar wat. 
You have your own style, don’t you?’, constateert Eric. 
Ik besluit om het maar als een compliment op te vatten. 
Ik ben er al aan gewend dat mijn werk er wat anders uitziet dan van alle andere ervaren deelnemers. 
Dat geeft me ook de vrijheid om te experimenteren. 
Als enige trek ik nonchalante lijntjes in mijn werk. 
Als het me toch niet lukt om de techniek onder de knie te krijgen, kan ik net zo goed helemaal mijn eigen gang gaan. 
Het lijkt me leuk om twee contrasten in mijn werk te maken; een gladde bovenkant en een speelse onderkant. 

Contact leggen met de anderen lukt nog steeds niet goed.   
Maar wacht eens, hoorde ik nu iemand voorstellen om wat te gaan eten met elkaar? 
Ik spits mijn oren. 
Ik hoorde het goed. 
Zeven uur voor de winkel. 
Blij fiets ik vervolgens rond in de stad. 
Ik probeer elke dag een andere wijk te ontdekken. 
Ik vind het heerlijk om te fietsen. 
Voel me ‘one of the locals’. 
Als iemand me de weg vraagt en ik toe moet geven dat ik hier niet woon, antwoordt hij smalend ‘Yeah, right’. 
Het is ook een fantastische fietsstad. 
De fietspaden zijn breed, en als ik een - overigens prachtige - begraafplaats bezoek, ontdek ik dat er zelfs een fietspad door de begraafplaats loopt. 
Om 19.00 uur staan we met een klein groepje voor de winkel. 
Gelukkig geen eindeloze discussies over waar we gaan eten; iemand heeft het Eric’s assistente gevraagd en die wist een goed tentje. 
In eerste instantie zijn we allemaal wat aftastend, tot iemand schoorvoetend zegt dat ze het écht niet vond kunnen dat hij vandaag een Amerikaanse zo in de maling nam, dat het meiske tot achter haar oren kleurde (met een grap die hij waarschijnlijk elke cursus een keer uithaalt: ze moet de bovenkant van een vaas vasthouden en dat doet hij of ze ‘m laat vallen - de vaas is echter al stuk). 
En dan komen de verhalen los. 
Wat blijkt: iedereen denkt hetzelfde over onze ‘docent’ en iedereen dacht dat ze de enige was. 
Het ijs is gebroken. 
Ik ben zo blij dat ik vergeet mijn fiets op slot te zetten.
Maar hé, dit is Kopenhagen. 
Hij staat er gewoon nog. 

De volgende dag besluit een van mijn nieuwe vriendinnen me wat tips te geven. 
Onmiddellijk staat Eric naast me. 
Mocht hij me in een eerder stadium al hebben opgegeven; dit is ook niet de bedoeling. 
Uiteindelijk is híj de leraar. 
Ik krijg zo maar een privé-les van een half uur. 
En begin de techniek langzamerhand te begrijpen. 
Als Eric zegt dat hij het idee heeft dat hij klinkt als een gebroken plaat, zeg ik hem dat dit als cursist niet fijn is om te horen. 
Ik heb moed gekregen door mijn nieuwe vriendschappen.
We hebben geld ingezameld omdat Eric jarig is. 
Zijn assistente heeft namens ons bloemen gekocht. 
Ze overhandigt hem daarnaast ook een cactus.
Ze heeft 'm zelf uitgezocht. 

De dag breekt aan dat we mogen glazuren. 
Ik kijk er al een week naar uit. 
Gelukkig is er ook roze glazuur. 
Alleen de werken van de eerste twee dagen konden worden 'gebiscuit'; de rest is nog niet droog.  
Eric zegt dat hij 'bad news' voor me heeft. 
Eén van mijn twee 'pieces' heeft de eerste ovengang niet overleefd. 
'Dan heb ik er in ieder geval eentje om te glazuren', zeg ik monter. 
Eindelijk breekt de zon door op zijn gezicht.
'I like you', zegt hij. 
'Your glass is half full'.  
Hij geeft me - naast mijn eigen vaasje - een van zijn vazen cadeau om te glazuren. 
'Anders heb je er maar eentje', zegt hij. 

Inmiddels is het al een fijne gewoonte om met elkaar te eten. 
My lonely Burger King days are over
Voor ik het weet is het zaterdag, onze laatste dag van de cursus. 
Ik ga eerst nog naar een flea market waar ik een houten viking op de kop tik.
Toch ook een beetje Koningsdag voor mij. 
Daarna brunchen we in de zon, voor we met elkaar voor de laatste keer naar het atelier lopen. 
Onze werken zijn dit keer met glazuur en al de oven in geweest. 
Eigenlijk was ik van plan de mijne snel te verstoppen, maar ik ben blij verrast hoe die uiteindelijk is geworden. 
Ik ben trots op mijn wabi sabi vaasje (zie bovenste foto).  
'Ik zou 'm zo kopen als ie in de winkel stond', zegt het Duitse meisje. 

Het is tijd om afscheid te nemen. 
Eric geeft me een knuffel. 
'It takes a lot of courage to do a course as a beginner with only experienced people', zegt mijn leraar.  
Ik mompel dat ik dat gelukkig niet van te voren wist. 

'You did well', zegt hij. 

zondag 22 april 2018

prentje in Kopenhagen, 1

Het is voor de deur dat ik voor het eerst een kleine tegenslag heb. 
De reis is perfect verlopen. 
De sleuteloverdracht op het vliegveld ging ook prima (I am waiting in front of the Starbucks, wearing red trousers). 
Hoe vaak ik de 'druppel' ook tegen het zwarte kastje voor het appartementencomplex houd, de deur weigert open te gaan. 
Ik spreek het eerste stel dat ik zie aan. 
'O, dat had ik Stockholm ook', zegt het meisje spontaan. 
Ze houdt 'm net wat langer voor het kastje en yes, daar gaat ie. 
'Have a nice stay!', roept ze nog. 

Ik kan niet zeggen dat ik niet nerveus was. 
Geen beren op de weg zag. 
Maar nu bén ik er, en eigenlijk gaat het behoorlijk soepel. 
Wat een relaxte stad is het toch. 
Als ik voor een week een fiets huur in 'mijn' straat, hoef ik mijn naam niet eens op te geven. 
Het appartement is geweldig; en als ik uit het raam kijk, zie ik drie bomen als een gek in bloei staan. 
Kopenhagen in de lente. 
Ik voel me al helemaal thuis. 
Ik heb niet z'n zin om in mijn eentje uit eten te gaan, maar dat hoeft ook niet. 
Tegenover me zit een geweldige pizza-afhaal. 
Strandstoelen staan om de hoek. 
En overal waar ik ga zitten, beginnen de mensen een praatje met me. 
In je eentje heb je nou eenmaal sneller contact.

Ik slaap als een roos. 
Voor dag en dauw ben ik al op weg. 
Vandaag staat Louisana op het programma, een museum een eindje buiten de stad, aan zee. 

Per ongeluk koop ik een retourtje naar Helsingør, het eindstation. 
Ik haal mijn schouders op. 
In de trein lees ik dat het een mooi stadje is. 
Blijkbaar moet ik daar ook naar toe. 

Maar eerst stap ik uit in Humblebæk. 
Het museum staat al duidelijk aangegeven. 
'We zijn nog dicht tot 11 uur', zegt het meisje aan de kassa.
Eerst maar even rondkijken dan.
Ook geen straf in een fijn slaperig kustplaatsje. 

Het museum overtreft al mijn verwachtingen. 
Nooit eerder was ik in een museum dat zo mooi gesitueerd is. 
Op het terras raak ik aan de praat met een moeder en dochter. 
'Het is ook een fantastische plek voor een eerste date', zegt de dochter. 
De moeder glimlacht. 
Als haar dochter naar binnen is, vertrouwt ze me toe dat haar kind al meerdere keren hier heeft afgesproken. 
Een mooie plek alleen is niet genoeg.

In het museum geniet ik van Picasso's keramiek. 
En word ik betoverd door Kusama's Gleaming Light of the Souls.
Het is een ruimte waar je met maximaal vier personen één minuut binnen mag zijn. 
Ik ga alleen. 
Kusama creëerde een sprookjeswereld van lichtjes die worden gereflecteerd door water, mist en spiegels. 
Het effect is onbeschrijfelijk.

Eigenlijk is mijn dag al meer dan geslaagd, maar ik ga toch ook naar Helsingør, het stadje van Hamlet's kasteel.  
Als ik het station uitloop, stuit ik op een geweldige roze kraan. 
Het kasteel laat ik links liggen. 
Het plaatsje lokt me.
Plotseling wordt mijn aandacht getrokken door een geweldig schilderij, tegen een muur weggezet. 
Ik volg het pad.
In een steegje vind ik het raarste winkeltje waar ik ooit ben geweest. 
Een bizarre combinatie van voetbalprullaria, souvenirs, antiek, vintage glaswerk en kunst. 
Mijn oog valt op een schilderij. 

'Ik heb het geschilderd', zegt een verlegen jongen in een hoekje van de winkel.
'Ik heb het in het zuiden gemaakt, vanuit mijn appartement. 
Het is een handdoek over een balustrade. 
En een oude badkuip.'
Voor een terrasjesprijs mag ik het meenemen. 
'Afscheid nemen van je eigen kunst voelt altijd een beetje als een gemis', zegt hij, als hij het schilderij liefdevol inpakt. 
'Ik zal er goed voor zorgen', beloof ik 'm. 
'Zal ik je een foto sturen als ik 'm heb opgehangen?'
Getroffen kijkt hij me aan. 
En dan moest mijn workshop nog beginnen. 

zaterdag 14 april 2018

prentje en de smurf

Heb ik U wel eens verteld hoe dol ik ben op de Verzamelaarsjaarbeurs?
Het lijkt wel of ik een compleet ander universum betreed.
Een wereld waarin de hoofdrol is weggelegd voor Dingen-die-geen-enkele-andere-functie-hebben-dan-behagen.
Verschillende bezoekers zijn dan ook een beetje wereldvreemd, kan ik wel zeggen.
Man, wat voel ik me er thuis.
Ik ga er bijna hardop van in mezelf praten.
Nou ja, laat dat ' bijna'  maar weg. 

Ik scoorde deze bronzen smurf.
Als kind heb ik enorm veel met smurfen gespeeld.
Ik had een compleet dorp, met wel drie smurfenhuizen.
Dat zijn natuurlijk paddenstoelen, dat weet U ook nog wel.
Eentje had ik te danken aan de subassertiviteit van Zus. 
Ik vroeg in een speelgoedwinkel of ze ook smurfenhuizen hadden. 
Eigenlijk vooral als object van begeerte. 
De enthousiaste winkelmeneer haalde zijn magazijn er compleet voor overhoop, waarna Zus zich genoodzaakt voelde het paddenstoelenhuisje toen ook maar gelijk aan te schaffen. 
Eigenlijk is deze bronzen smurf dus ook een beetje een eerbetoon aan Zus. 

Daarnaast - guilty pleasure - ik houd van Jeff Koons en Joseph Klibansky.
Jeff Koons vond ik vooral meesterlijk in Bilbao:
Afgelopen voorjaar bezochten we ook nog de tentoonstelling van Joseph Klibansky in de Fundatie in Zwolle. 
Hij deed me erg aan Koons denken:
Ik vind dit soort pop art-knipogen naar (Disney-)archetypes geweldig. 
Herkenbaar, maar met een nieuwe touch.
En nu heb ik mijn eigen Jeff/Joseph-smurf!
Mooi bruggetje naar een andere Disney-klassieker die ik een warm hart toedraag: Bambi.

Ik vond namelijk ook nog deze jaren vijftig-hertjes die ik onweerstaanbaar vond:
Ok, dit staat haaks op mijn minimalistische ideaalbeeld; daar ben ik me terdege van bewust. 

Maar zoals eerder gezegd: op enige consequentie heeft U me nooit kunnen betrappen. 

zondag 8 april 2018

prentje en de haan

Het was op Design Icons, de beurs voor vintage design, dat ik als een blok viel voor deze haan.
In al zijn eenvoud zo prachtig.
Met zijn gekleurde veren stond hij te pronken op een kast.
'Hij komt uit Finland', zei de verkoper.
Maar ja, zoals dat vaker het geval is met design, flink aan de prijs.
Dus zette ik 'm spijtig weer terug.
Maar hij bleef in mijn gedachten. 
Zou ik 'm dan toch maar kopen? 
Verstand en verliefdheid buitelden over elkaar heen. 
Dat klinkt dan ongeveer zo:
Hij is wel gaaf. 
Maar over een paar weken ga je naar Kopenhagen. Ook niet goedkoop.
Dat weet ik, maar het voelt alsof ie bij me hoort. 
Repeat.   
Ik schuifelde nog wat verder over de beurs. 
Zo in gedachten, dat ik mijn Lief uit het oog was verloren. 
Aha, daar was ie. 
Ik begon meteen een verhaal tegen hem, tot hij mij een zak met bubbeltjesplastic overhandigde. 
'Ik heb 'm voor je gekocht', zei hij alleen maar.  

Kippenvel. 
Van een trotse haan.