prentje en de smurf

Heb ik U wel eens verteld hoe dol ik ben op de Verzamelaarsjaarbeurs?
Het lijkt wel of ik een compleet ander universum betreed.
Een wereld waarin de hoofdrol is weggelegd voor Dingen-die-geen-enkele-andere-functie-hebben-dan-behagen.
Verschillende bezoekers zijn dan ook een beetje wereldvreemd, kan ik wel zeggen.
Man, wat voel ik me er thuis.
Ik ga er bijna hardop van in mezelf praten.
Nou ja, laat dat ' bijna'  maar weg. 

Ik scoorde deze bronzen smurf.
Als kind heb ik enorm veel met smurfen gespeeld.
Ik had een compleet dorp, met wel drie smurfenhuizen.
Dat zijn natuurlijk paddenstoelen, dat weet U ook nog wel.
Eentje had ik te danken aan de subassertiviteit van Zus. 
Ik vroeg in een speelgoedwinkel of ze ook smurfenhuizen hadden. 
Eigenlijk vooral als object van begeerte. 
De enthousiaste winkelmeneer haalde zijn magazijn er compleet voor overhoop, waarna Zus zich genoodzaakt voelde het paddenstoelenhuisje toen ook maar gelijk aan te schaffen. 
Eigenlijk is deze bronzen smurf dus ook een beetje een eerbetoon aan Zus. 

Daarnaast - guilty pleasure - ik houd van Jeff Koons en Joseph Klibansky.
Jeff Koons vond ik vooral meesterlijk in Bilbao:

Afgelopen voorjaar bezochten we ook nog de tentoonstelling van Joseph Klibansky in de Fundatie in Zwolle. 

Hij deed me erg aan Koons denken:

Ik vind dit soort pop art-knipogen naar (Disney-)archetypes geweldig. 

Herkenbaar, maar met een nieuwe touch.

En nu heb ik mijn eigen Jeff/Joseph-smurf!

Mooi bruggetje naar een andere Disney-klassieker die ik een warm hart toedraag: Bambi.

Ik vond namelijk ook nog deze jaren vijftig-hertjes die ik onweerstaanbaar vond:

Ok, dit staat haaks op mijn minimalistische ideaalbeeld; daar ben ik me terdege van bewust. 

Maar zoals eerder gezegd: op enige consequentie heeft U me nooit kunnen betrappen.