prentje in Kopenhagen, 1

Het is voor de deur dat ik voor het eerst een kleine tegenslag heb. 

De reis is perfect verlopen. 

De sleuteloverdracht op het vliegveld ging ook prima (I am waiting in front of the Starbucks, wearing red trousers). 

Hoe vaak ik de 'druppel' ook tegen het zwarte kastje voor het appartementencomplex houd, de deur weigert open te gaan. 

Ik spreek het eerste stel dat ik zie aan. 

'O, dat had ik Stockholm ook', zegt het meisje spontaan. 

Ze houdt 'm net wat langer voor het kastje en yes, daar gaat ie. 

'Have a nice stay!', roept ze nog. 

Ik kan niet zeggen dat ik niet nerveus was. 

Geen beren op de weg zag. 

Maar nu bén ik er, en eigenlijk gaat het behoorlijk soepel. 

Wat een relaxte stad is het toch. 

Als ik voor een week een fiets huur in 'mijn' straat, hoef ik mijn naam niet eens op te geven. 

Het appartement is geweldig; en als ik uit het raam kijk, zie ik drie bomen als een gek in bloei staan. 

Kopenhagen in de lente. 

Ik voel me al helemaal thuis. 

Ik heb niet z'n zin om in mijn eentje uit eten te gaan, maar dat hoeft ook niet. 

Tegenover me zit een geweldige pizza-afhaal. 

Strandstoelen staan om de hoek. 

En overal waar ik ga zitten, beginnen de mensen een praatje met me. 

In je eentje heb je nou eenmaal sneller contact.

Ik slaap als een roos. 

Voor dag en dauw ben ik al op weg. 

Vandaag staat Louisana op het programma, een museum een eindje buiten de stad, aan zee. 

Per ongeluk koop ik een retourtje naar Helsingør, het eindstation. 

Ik haal mijn schouders op. 

In de trein lees ik dat het een mooi stadje is. 

Blijkbaar moet ik daar ook naar toe. 

Maar eerst stap ik uit in Humblebæk. 

Het museum staat al duidelijk aangegeven. 

'We zijn nog dicht tot 11 uur', zegt het meisje aan de kassa.

Eerst maar even rondkijken dan.

Ook geen straf in een fijn slaperig kustplaatsje. 

Het museum overtreft al mijn verwachtingen. 

Nooit eerder was ik in een museum dat zo mooi gesitueerd is. 

Op het terras raak ik aan de praat met een moeder en dochter. 

'Het is ook een fantastische plek voor een eerste date', zegt de dochter. 

De moeder glimlacht. 

Als haar dochter naar binnen is, vertrouwt ze me toe dat haar kind al meerdere keren hier heeft afgesproken. 

Een mooie plek alleen is niet genoeg.

In het museum geniet ik van Picasso's keramiek. 

En word ik betoverd door Kusama's Gleaming Light of the Souls.

Het is een ruimte waar je met maximaal vier personen één minuut binnen mag zijn. 

Ik ga alleen. 

Kusama creëerde een sprookjeswereld van lichtjes die worden gereflecteerd door water, mist en spiegels. 

Het effect is onbeschrijfelijk.

Eigenlijk is mijn dag al meer dan geslaagd, maar ik ga toch ook naar Helsingør, het stadje van Hamlet's kasteel.  

Als ik het station uitloop, stuit ik op een geweldige roze kraan. 

Het kasteel laat ik links liggen. 

Het plaatsje lokt me.

Plotseling wordt mijn aandacht getrokken door een geweldig schilderij, tegen een muur weggezet. 

Ik volg het pad.

In een steegje vind ik het raarste winkeltje waar ik ooit ben geweest. 

Een bizarre combinatie van voetbalprullaria, souvenirs, antiek, vintage glaswerk en kunst. 

Mijn oog valt op een schilderij. 

'Ik heb het geschilderd', zegt een verlegen jongen in een hoekje van de winkel.

'Ik heb het in het zuiden gemaakt, vanuit mijn appartement. 

Het is een handdoek over een balustrade. 

En een oude badkuip.'

Voor een terrasjesprijs mag ik het meenemen. 

'Afscheid nemen van je eigen kunst voelt altijd een beetje als een gemis', zegt hij, als hij het schilderij liefdevol inpakt. 

'Ik zal er goed voor zorgen', beloof ik 'm. 

'Zal ik je een foto sturen als ik 'm heb opgehangen?'

Getroffen kijkt hij me aan. 

En dan moest mijn workshop nog beginnen.