prentje en de cursus, deel 4

Bijzonder toch hoe je gegrepen kan zijn door een proces en een product.
Ik hield altijd al wel van keramiek - kan me nog goed herinneren hoe verliefd ik was op deze fontein in Sevilla - wat dat betreft is er in drie jaar tijd niets veranderd.

Ik kan me de hele week verheugen op mijn porseleincursus.
Alleen de sfeer in de werkplaats vind ik al heerlijk.

De schorten, de zachte muziek, de thee met koekjes.
En overal waar je kijkt mooi mat keramiek in zachte kleuren.

Het meditatieve effect van het bijwerken van je eigen gietsels.
Zelfs het broze van de opgedroogde klei - inmiddels drie kopjes gebroken.

Het past allemaal zo bij me. 

De kleine kleurnuances in de natuurlijke tinten. 

Zelfs de theedoeken vind ik leuk. 

Naast het gewone gieten mochten we gisteren experimenteren met twee kleuren klei.

Dan giet je twee minuten de ene kleur in de mal, snijd 'm bij als de klei een beetje droog is, en vervolgens giet je nog een tweede kleur. 

Die is dan straks ook aan de binnenkant zichtbaar. 

O boy. 

En dan hebben we nog niet eens geglazuurd. 

prentje en de cursus, deel 3

O, hoe leuk vind ik mijn porseleincursus. 

Nooit gedacht dat er zoveel stappen nodig zijn om tot één kopje te komen. 

Men neme een model van gips (voorheen lampenkap, nu espressokopje). 

Daaromheen komt weer nieuw gips en dit vormt uiteindelijk (in tweeën gezaagd) de mal:

  En dan, na weken voorbereiden, komt dan eindelijk het echte werk: het gieten zelf. 

Dit wordt weer uit de mal gegoten en de vorm die achterblijft, vormt de basis van het kopje (of lampenkap; dat is maar net afhankelijk hoeveel geduld je hebt). 

Uit één mal kunnen ongeveer 150 voorwerpen worden gegoten, dan is ie verzadigd. 

Dan volgt nog het afwerken, bakken, glazuren, nog een keer afbakken: maar hee, ik heb nog een paar lessen te gaan (gelukkig).

Geweldig he. 

Nou ja, laat ik het zo zeggen: ik vind het geweldig. 

Misschien vindt U er wel niets aan. 

Maar ik ben al aan het rond kijken of ik na de zomer een oven kan huren. 

Ben al een eigen stempel aan het ontwerpen.

Dus wie weet, drinkt U straks ook wel espresso uit een prentjesbeker. 

Dat zou leuk zijn, toch? 

Ik droom nog even verder... 

prentje en de cursus, deel 2

Soms leer je hele andere dingen op een cursus dan datgene waarvan je dacht dat je zou leren.
Dacht ik porselein te gaan gieten, krijg ik zomaar weer een levenslesje in mijn schoot geworpen.

Ik zat dus met de Romeinse zuil in huis die inmiddels een blok aan mijn been was geworden.
Na een uur schaven wist ik het zeker: dit is niet iets waar ik blij van word.
Zeker niet met het vooruitzicht van nog uren en uren schaven.
Mijn kracht zit in 'm in de concepten bedenken, niet in de perfecte afwerking.
Ik sta te trappelen bij de start, maar de finish halen is een tweede.

Maar dat was nog niet eens mijn levensles; dat wist ik allemaal al.
Nee, ik werd getriggerd door een column van Sylvia Witteman.

Ze schreef over een meneer die een minuut gratis winkelen bij de Jumbo had gewonnen.
Voor de meeste van ons betekent dit: van tevoren strategieën bedenken hoe je de meest dure boodschappen het snelst in je winkelwagentje kan laden.
Zo niet voor de heer Dekker uit Stadskanaal.
Hij haalde gewoon zijn dagelijkse boodschappen.
Een onsje vleeswaren, een zakje nootjes.
Een aarzeling bij een fles Port - ach, laten we eens gek doen.
Zielsgelukkig was hij met zijn prijs.
Hij had voor nog geen 17 euro in zijn karretje liggen.

Meneer Dekker had gewoon gehaald wat hij nodig had.
Niets meer en niets minder.
Precies genoeg.

Het lijkt soms of deze maatschappij alleen maar bezig is met meer en meer.
Daar wordt niemand gelukkig van.
Het is namelijk een niet te winnen race; een wortel die je wordt voorgehouden om als een konijn rondjes te rennen.
Want er is altijd iemand die meer heeft.
Een groter huis.
Een luxere auto.
Een mooier uiterlijk.
Een hipper gezin.
Het lijkt soms wel of de likes op social media de nieuwe statussymbolen zijn geworden.

En o, het is ook zo verleidelijk; ik ben echt niet roomser dan de Paus.
Had laatst ook een artikel op LinkedIn geplaatst dat veel werd geliked.
Eerst dacht ik: 'mooi als er twintig mensen het leuk vinden'.
Toen dat er meer en meer werden, dacht ik: 'gaaf als het er honderd worden'.
Steeds ging ik kijken hoeveel er inmiddels bij waren gekomen.
En merkte ik bij mezelf een kleine teleurstelling als dat er niet zoveel waren.
Ik voelde me net een soort slaaf geworden.
Verslaafd aan erkenning.
En ja, ook dan komt de eeuwige vraag weer bij me op waarom ik dan toch nog een blog heb.
Zoals gezegd: niet roomser dan de Paus.

Heel gelukkig was ik toen ik het blok gips weer terug bracht.
En monter ging ik aan de slag met mijn espressokopje.

prentje en de cursus, deel 1

In mijn leven is er een fikse discrepantie tussen mijn droomwereld en de werkelijkheid.
Je kunt ook zeggen dat ik gewoon niet zoveel realiteitszin heb.

Gisteren had ik mijn eerste les van mijn porseleincursus.
Dromerig dwaalde ik door het atelier.

Zelf had ik bedacht dat ik een lamp wilde maken.
Een kekke witte lamp met zo'n leuk gekleurd snoer.

Dan zie ik ze dus al hangen he.
Sterker, ik zie een heel imperium van prentje-lampen.

Niet veel later had ik een ontwerp op papier.
Ik worstelde nog een beetje met de maten, maar a la, ik kon door naar de gipsafdeling voor de mal.

Toen begon het.
Met behulp van mijn lieve juf gooide ik het gipsmengsel in een opgerold stuk plastic.

Aan de onderkant had ik het plastic vastgezet met wat klei, maar het was zoveel dat het er onderuit liep.
Met behulp van de andere cursisten en een heleboel papier konden we voorkomen dat de tafel helemaal onderliep.

Vervolgens moest ik wachten tot het gips droog werd.
Langzaamaan werd de koker steeds warmer, maar dit bleek gelukkig normaal te zijn.

En toen sprak de juf de montere woorden: 'en nu mag je de mal thuis bewerken'.
Ik keek naar de loeigrote zuil voor me.
Hij leek alleen maar groter te worden.

Ze deed het ook nog even voor.
Met eindeloos geduld haalde ze laagje voor laagje met een beitel en een rasp het gips eraf.

Mijn twee medecursisten (die allebei een kopje hadden gekozen) knikten begrijpend.

'Hoe lang ga ik daar dan over doen?', piepte ik.
'Tja, dat duurt wel uren', was het antwoord.

O my.
Buiten het feit dat ze tot drie keer moesten uitleggen wat ik nou wel en niet moest weghalen, herinnerde ik me dat ik zelfs al geen geduld heb om langer dan twee minuten ergens aan te schuren.

Nu zit ik dus met een Romeinse zuil in mijn huis waar op Michelangelo-achtige wijze een kekke lamp uit moet komen.

 Had ik nu ook maar voor een theekopje gekozen.