prentje en de cursus, deel 2

Soms leer je hele andere dingen op een cursus dan datgene waarvan je dacht dat je zou leren.
Dacht ik porselein te gaan gieten, krijg ik zomaar weer een levenslesje in mijn schoot geworpen.

Ik zat dus met de Romeinse zuil in huis die inmiddels een blok aan mijn been was geworden.
Na een uur schaven wist ik het zeker: dit is niet iets waar ik blij van word.
Zeker niet met het vooruitzicht van nog uren en uren schaven.
Mijn kracht zit in 'm in de concepten bedenken, niet in de perfecte afwerking.
Ik sta te trappelen bij de start, maar de finish halen is een tweede.

Maar dat was nog niet eens mijn levensles; dat wist ik allemaal al.
Nee, ik werd getriggerd door een column van Sylvia Witteman.

Ze schreef over een meneer die een minuut gratis winkelen bij de Jumbo had gewonnen.
Voor de meeste van ons betekent dit: van tevoren strategieën bedenken hoe je de meest dure boodschappen het snelst in je winkelwagentje kan laden.
Zo niet voor de heer Dekker uit Stadskanaal.
Hij haalde gewoon zijn dagelijkse boodschappen.
Een onsje vleeswaren, een zakje nootjes.
Een aarzeling bij een fles Port - ach, laten we eens gek doen.
Zielsgelukkig was hij met zijn prijs.
Hij had voor nog geen 17 euro in zijn karretje liggen.

Meneer Dekker had gewoon gehaald wat hij nodig had.
Niets meer en niets minder.
Precies genoeg.

Het lijkt soms of deze maatschappij alleen maar bezig is met meer en meer.
Daar wordt niemand gelukkig van.
Het is namelijk een niet te winnen race; een wortel die je wordt voorgehouden om als een konijn rondjes te rennen.
Want er is altijd iemand die meer heeft.
Een groter huis.
Een luxere auto.
Een mooier uiterlijk.
Een hipper gezin.
Het lijkt soms wel of de likes op social media de nieuwe statussymbolen zijn geworden.

En o, het is ook zo verleidelijk; ik ben echt niet roomser dan de Paus.
Had laatst ook een artikel op LinkedIn geplaatst dat veel werd geliked.
Eerst dacht ik: 'mooi als er twintig mensen het leuk vinden'.
Toen dat er meer en meer werden, dacht ik: 'gaaf als het er honderd worden'.
Steeds ging ik kijken hoeveel er inmiddels bij waren gekomen.
En merkte ik bij mezelf een kleine teleurstelling als dat er niet zoveel waren.
Ik voelde me net een soort slaaf geworden.
Verslaafd aan erkenning.
En ja, ook dan komt de eeuwige vraag weer bij me op waarom ik dan toch nog een blog heb.
Zoals gezegd: niet roomser dan de Paus.

Heel gelukkig was ik toen ik het blok gips weer terug bracht.
En monter ging ik aan de slag met mijn espressokopje.