prentje en de cursus, deel 1

In mijn leven is er een fikse discrepantie tussen mijn droomwereld en de werkelijkheid.
Je kunt ook zeggen dat ik gewoon niet zoveel realiteitszin heb.

Gisteren had ik mijn eerste les van mijn porseleincursus.
Dromerig dwaalde ik door het atelier.

Zelf had ik bedacht dat ik een lamp wilde maken.
Een kekke witte lamp met zo'n leuk gekleurd snoer.

Dan zie ik ze dus al hangen he.
Sterker, ik zie een heel imperium van prentje-lampen.

Niet veel later had ik een ontwerp op papier.
Ik worstelde nog een beetje met de maten, maar a la, ik kon door naar de gipsafdeling voor de mal.

Toen begon het.
Met behulp van mijn lieve juf gooide ik het gipsmengsel in een opgerold stuk plastic.

Aan de onderkant had ik het plastic vastgezet met wat klei, maar het was zoveel dat het er onderuit liep.
Met behulp van de andere cursisten en een heleboel papier konden we voorkomen dat de tafel helemaal onderliep.

Vervolgens moest ik wachten tot het gips droog werd.
Langzaamaan werd de koker steeds warmer, maar dit bleek gelukkig normaal te zijn.

En toen sprak de juf de montere woorden: 'en nu mag je de mal thuis bewerken'.
Ik keek naar de loeigrote zuil voor me.
Hij leek alleen maar groter te worden.

Ze deed het ook nog even voor.
Met eindeloos geduld haalde ze laagje voor laagje met een beitel en een rasp het gips eraf.

Mijn twee medecursisten (die allebei een kopje hadden gekozen) knikten begrijpend.

'Hoe lang ga ik daar dan over doen?', piepte ik.
'Tja, dat duurt wel uren', was het antwoord.

O my.
Buiten het feit dat ze tot drie keer moesten uitleggen wat ik nou wel en niet moest weghalen, herinnerde ik me dat ik zelfs al geen geduld heb om langer dan twee minuten ergens aan te schuren.

Nu zit ik dus met een Romeinse zuil in mijn huis waar op Michelangelo-achtige wijze een kekke lamp uit moet komen.

 Had ik nu ook maar voor een theekopje gekozen.