prentje en de magie

Ik denk dat de grootste en meest constante zoektocht in mijn leven die naar magie is. 

Magie is overal te vinden: op voor de hand liggende plaatsen als musea, mooie gebouwen en pretparken, maar ook gewoon op straat:

Ik denk dat dat mijn lievelingsmagie is. 

Ik sta altijd 'aan'. Altijd speur ik naar het bijzondere, afwijkende, maar ook het gewone. Het kan ook een lichtval zijn. Of een dode vis. 

Ik heb wel een paar favorieten. Mist. Zeepbellen. Lichtjes. Felle kleuren. 

 

En natuurlijk leent de ene plaats zich er beter voor dan de ander. 

Als ik zo door mijn foto's scrol van de afgelopen maanden, is dat voor mij de rode draad. 

En voel ik me zo dankbaar. Voor de geweldige plekken waar ik ben geweest met de leuksten. Dat gevoel van opwinding; dat ik denk: 'ooooh dit is zo gaaf, lukt het me dit vast te leggen?'  

Antigif.

prentje en de sneeuwpop, deel 2

Het internet is iets wonderlijks. Voor mij veel te groot, maar soms (gelukkig) ook heel klein. 

En af en toe kom ik mezelf tegen. Daar schrik ik dan altijd een beetje van, maar het maakt me ook bewust van de consistentie van mijn (voor)liefdes. 

Zo ging ik op Pinterest zoeken naar 'snowman' en warempel;  daar doemde een Russische illustratie uit de jaren '20 op die ik jarenlang geleden heb gedeeld op mijn blog. De poster hing in mijn vorige huis, en ik vind 'm nog steeds geweldig: 

Die me dan ook weer doet denken aan een fantastische illustratie die ik laatst in de Kunsthal zag: 

Samen met deze. Uit de jaren '50; ook al zo'n inspirerende periode:

Waarom heb ik zolang niet gedeeld wat me raakt? Ik denk ook de onrust die het met zich meebracht. 

De eeuwige haat/liefde-verhouding die ik heb met social media. Het continue vergelijken. 

'Hoe kan het dat X zoveel volgers heeft?' 'Waarom heeft Y wel een creatieve carrière?' 

Groen van jaloezie zien; geen mooie eigenschap. 

Opnieuw kijk ik in de spiegel. Uitgaan van eigen kracht. En vooral ook: omgaan met te hoge verwachtingen in het leven. Bitterzoet, ooit mijn nickname. Het hoeft niet allemaal LEUK te zijn. 

Intens kunnen genieten heeft ook een zwarte keerzijde: melancholie. Dysthymie: plak er maar een etiket op. 

Wat opvrolijkt: de draad zo makkelijk weer op kunnen pakken. Zulke lieve trouwe mensen die me al zo lang volgen en de draad ook weer zo doortrekken. Alsof ik nooit weg geweest ben (nou was ik natuurlijk ook niet echt 'weg': enfin, U begrijpt vast wat ik bedoel).  

Ik heb er weer plezier in. De geweldige positieve reacties op de porseleinen sneeuwpop doen me zo goed. Het concept past bij me: de iconische, eenvoudige vorm (2 ronde bollen), het contrast tussen mat en glans: mijn eigen minimalistische kerstdecoratie. 

Dicht bij mezelf blijven. Dan komt alles 'goed'.    

prentje en de sneeuwpop

Als kind had ik een porseleinen beeldje van een zeemeermin. Dat was mijn lievelingsding. Mijn jeugdvriendinnetje E en ik maakten altijd ruzie wie haar mocht als we samen speelden (zij weet dat niet meer. Ik weet dat omdat ik het haar onlangs heb gevraagd. Na 40 jaar hadden we voor het eerst weer contact.)

Net weer begonnen en ik maak nu alweer een omweg. We maken opnieuw een stap. Terug of vooruit; zoals U wilt. Als ik als puber bedacht wat ik wilde worden, had ik een zuivere droom. Ik wilde maker zijn. Maar hoe gaat dat: ik ging na de HAVO naar het VWO (niet slim) en daarna naar de School voor Journalistiek. Maken zat er niet meer in (of het moesten teksten zijn).

Maar mijn handen bleven jeuken. Na een lange creatieve weg, vond ik mijn plek in keramiekatelier van Husk Ceramics. Ik heb er verschillende keren over geschreven. Ik maakte verschillende gebruiksvoorwerpen (ik kan mijn koffie uit 40 verschillende kopjes drinken) maar het was het nog niet. 

Opeens wist ik het. Het moest iets decoratiefs zijn. Iets om verliefd op te worden. Ik wilde een sneeuwpop maken. Een minimalistische sneeuwpop met een matte bol en een geglazuurde bol. (Nu kwam ik er vandaag achter dat ik 7 jaar geleden al schreef over mijn sneeuwmannenfetisj. Enige consistentie kan me niet ontzegd worden.)      

Ik vertelde mijn idee aan mijn porseleinjuf en zei zij meteen: 'we maken er een co-productie van'. Het zit zo: mijn juf heeft onlangs met een aantal medecreatieven een winkel geopend in Utrecht en ze zocht nog iets kersterigs. (Even he: een stenen echte winkel met je eigen producten. Hoe cool is dat? Dat was ook onderdeel van de puberdroom). 

Vorige week stuurde ze me een foto van onze eerste sneeuwpop en wat denk je: exact zoals ik 'm in mijn hoofd had. Een paar dagen geleden mocht ik mijn eerste sneeuwpoppen gieten. Mijn hoofd en hart waren al eerder op hol geslagen: ik zou alsnog mijn puberdroom waar maken. Ik zou toch maar weer opnieuw op Insta gaan hoewel ik er een grafhekel aan heb omdat iedereen altijd een zoveel Leuker Leven lijkt te hebben. 

En zo komt mijn droom toch een beetje tot leven. Mijn concept ligt straks in hartje Utrecht! En van de weeromstuit heb ik er zelfs een blog over geschreven. Kom daar maar eens om.