prentje en de sneeuwpop, deel 2

Het internet is iets wonderlijks. Voor mij veel te groot, maar soms (gelukkig) ook heel klein. 

En af en toe kom ik mezelf tegen. Daar schrik ik dan altijd een beetje van, maar het maakt me ook bewust van de consistentie van mijn (voor)liefdes. 

Zo ging ik op Pinterest zoeken naar 'snowman' en warempel;  daar doemde een Russische illustratie uit de jaren '20 op die ik jarenlang geleden heb gedeeld op mijn blog. De poster hing in mijn vorige huis, en ik vind 'm nog steeds geweldig: 

Die me dan ook weer doet denken aan een fantastische illustratie die ik laatst in de Kunsthal zag: 

Samen met deze. Uit de jaren '50; ook al zo'n inspirerende periode:

Waarom heb ik zolang niet gedeeld wat me raakt? Ik denk ook de onrust die het met zich meebracht. 

De eeuwige haat/liefde-verhouding die ik heb met social media. Het continue vergelijken. 

'Hoe kan het dat X zoveel volgers heeft?' 'Waarom heeft Y wel een creatieve carrière?' 

Groen van jaloezie zien; geen mooie eigenschap. 

Opnieuw kijk ik in de spiegel. Uitgaan van eigen kracht. En vooral ook: omgaan met te hoge verwachtingen in het leven. Bitterzoet, ooit mijn nickname. Het hoeft niet allemaal LEUK te zijn. 

Intens kunnen genieten heeft ook een zwarte keerzijde: melancholie. Dysthymie: plak er maar een etiket op. 

Wat opvrolijkt: de draad zo makkelijk weer op kunnen pakken. Zulke lieve trouwe mensen die me al zo lang volgen en de draad ook weer zo doortrekken. Alsof ik nooit weg geweest ben (nou was ik natuurlijk ook niet echt 'weg': enfin, U begrijpt vast wat ik bedoel).  

Ik heb er weer plezier in. De geweldige positieve reacties op de porseleinen sneeuwpop doen me zo goed. Het concept past bij me: de iconische, eenvoudige vorm (2 ronde bollen), het contrast tussen mat en glans: mijn eigen minimalistische kerstdecoratie. 

Dicht bij mezelf blijven. Dan komt alles 'goed'.