prentje en de magiër

Herinnert U zich nog dat ik een advertentie had gezet bij de houtdraaiclub?
Die geen roodgloeiende telefoon opleverde?
Welnu, uiteindelijk reageerde er eentje op mijn oproep.

En dus parkeerde ik deze week mijn auto in een voor mij onbekende woonwijk.
Een vriendelijke meneer deed open.
We namen plaats in de serre, waar mijn oog al meteen viel op enkele prachtige houten voorwerpen het dressoir.

Na de koffie ging Berend (ik mocht Berend zeggen) me voor naar zijn atelier in de tuin.
Een magische wereld opende zich vol exotische houtsoorten.
Met in het midden de meest geavanceerde houtdraaibank die ik ooit had gezien.
'Wil je zelf draaien?', vroeg hij, maar ik was vooral nieuwsgierig naar zijn houtdraaikunsten.
'Je wilde een boompje hè?'.

Binnen no-time liet hij me verschillende technieken zien die ik met nog-net-niet-open-mond gade sloeg.
'Zoek maar uit hoor', zei hij joviaal toen hij me een bak met verschillende eikeltjes liet zien.

'En nu maak ik een appel voor je', zei hij resoluut. 

En hij maakte de prachtigste appel voor me.

Mijn oog viel op een beeldje die onopvallend in een hoekje stond. 

Ik werd er door gegrepen, net als ik vorig jaar door een vergelijkbaar beeldje in Bilbao werd geraakt. 

Een prachtig minimalistisch vrouwfiguur. 

Bewonderend hield ik het in mijn handen. 

'O, daar ben ik helemaal niet tevreden mee', zei Berend haastig. 

'Maar als je dat mooi vindt, heb ik nog wel wat anders voor je.'

En hij ging naar boven om één van de mooiste beeldjes te pakken die ik ooit had gezien.

Sprakeloos en met kippenvel op beide armen keek ik naar het elegante kunstwerk dat ik in mijn handen had. 

Hoe is het mogelijk dat deze gepensioneerde vrachtwagenchauffeur in een schuurtje ergens in een woonwijk in het midden van het land van een eenvoudig stuk hout zulke prachtige dingen maakt? 

En dat niemand dat weet? 

Voor mij is hij niets minder dan een tovenaar.