prentje in zwart-wit

Ik ben soms helemaal 'into' iets. Op dit moment heb ik dat met zwart-wit illustraties.

Nu volg ik bij Kim Welling de vervolgcursus 'Illustratie en digitaal'. Onze opdracht was om met een oude blokkendoos een stadje te bouwen, deze in zwart-wit te fotograferen, en hier een thema omheen te bedenken. Ik dacht vrij snel 'circus', zoals ik vaker vrij direct aan een circus denk.

Het fijne van een juf als Kim is dat ze je vaak nét op het goede spoor zet.
Zo had de circusdirecteur eerst een gekleurd jasje aan, en had ik hem met een zwarte fineliner getekend. 'Waarom doe je hem niet helemaal zwart-wit?', vroeg Kim. En dat kwam eigenlijk veel beter uit.

Nadat ik de andere elementen met met een dik potlood had getekend, zei Kim dat ze dat wel beter vond, omdat je meer variatie in dikte krijgt.
Eigenlijk oogt dat veel fijner. Dus tekende ik de directeur overnieuw (dit keer met potlood) en ging ik ik aan de slag met de circuswagens.
Dat viel nog niet mee. Kim zag me worstelen en zei: 'maar imperfectie is toch zo ongeveer jouw handelsmerk?'

Imperfectie als handelsmerk, dat klinkt geweldig. En daarna ging ik helemaal los. Want het hoefde niet meer te 'kloppen'.

En dus werd deze illustratie (waarvan hierboven een uitsnede) helemaal prentje. Want: circus, combi foto-illustratie, variatie in lijndikte, zwart-wit tekeningen, maar toch ook fijne circuskleurtjes voor de blokken.

En hij klopt niet. En daarom juist weer wel.

prentje en het nieuwe project

'Ik heb een nieuw projectje', zeg ik enthousiast tegen Zus. Lachend kijkt ze me aan. 'Waarom begint iedereen te lachen als ik dat zeg?', vraag ik verbaasd. 'Je brengt het zo blij', zegt ze glimlachend.

Ik word ook erg blij van mijn nieuwe project. Het komt hier op neer: ik koop op internet retro speelgoed, fotografeer deze in een andere setting, en vervolgens kijk ik wat ik er mee doe. Ik verkoop het door, of ik hou het zelf: ik zie het wel.
Mijn eerste zoekopdracht had betrekking op, hoe kan het ook anders, een vintage circustrein van Fisher Price uit 1973. Ik zag 'm op verschillende sites, zowel compleet als in onderdelen. Met rode konen zat ik achter de computer. Hier plaatste ik een bod, daar stuurde ik een mail; ik kon er niet van slapen. Uiteindelijk kocht ik 'm van een vriendelijk echtpaar uit Brabant. Die beloofde 'm de volgende dag op te sturen. De dag er na, toen ik 's avonds thuiskwam van het zwemmen, lag er een briefje in mijn brievenbus. Er was een pakketje bezorgd maar er was niemand thuis. Op een holletje ging ik naar de buurman, terwijl ik bijna struikelde over een egeltje. Daar brandde alleen nog boven licht. Kon ik het maken om de buurman uit zijn bed te bellen? Ik kreeg visioenen van mijn buurman met zijn haar overeind en besloot toch nog maar een dagje te wachten.

De volgende dag was het dan zover: ik kon mijn retrotrein in mijn armen sluiten. Het Brabantse stel had 'm met alle zorg ingepakt: de trein zelf zat in een soort vloeipapier. De figuurtjes zagen er nog fantastisch uit na 38 jaar, zeker in vergelijking met sommige autootjes van Zoon die het hier nog geen twee dagen overleven.
Zoon stortte zich uiteraard meteen op de trein, die zelfs nog geluid bleek te maken.

Eigenlijk wilde ik de trein fotograferen in combinatie met het boek Circus van Taschen dat hoog op mijn verlanglijstje staat, maar dat helaas nog niet in mijn bezit is. Gelukkig stond er in het tijdschrift Jansen een superleuke circusreportage, die toen maar even als achtergrond heeft gediend, samen met een kaart van de Hema.

Het circus zit in de lucht, ik zei het maanden geleden al. Heb net vandaag Nachtcircus van Erin Morgenstern uitgelezen, een prachtig sfeervol boek.

Dolgelukkig stond ik achter mijn statief, helemaal in mijn element.

Het circus is in de stad.

prentje en het circuspaardje

Rommelmarktcursus, les 3. Die is er niet. Ga gewoon en koop waar u blij van wordt.

In mijn geval dit houten circuspaardje, of draaimolenpaardje, wat u wilt. Ik zit in mijn circusperiode. Ik heb mezelf zelf getrakteerd op de houten circusfiguurtjes van mijn favoriete Zweedse ontwerper Ingela P Arrhenius. Die waren wel iets duurder dan al mijn rommelmarktvondsten, maar ik wilde ze al heel lang. En toen ik zag dat er nog 1 webwinkel was die ze aanbood, had ik ze besteld voor ik 'circus' kon zeggen.

Wat ik heb met het circus? Ik weet het niet. Mijn moeder zei vroeger dat ze met het circus mee wilde. Dat was voordat wij er waren, hoop ik. Maar misschien ook wel niet. Even ontsnappen aan de sleur van alledag. Showtime. Elke week een andere stad. Andere kleuren, andere sfeer. En je eigen huisje neem je gewoon mee.
Mijn collega wees me er overigens van de week op dat er een soort tegenstelling zat in mijn eerste blogtekst over de rommelmarkten. Ik hou van compact wonen, gaf ik aan, maar ook van verzamelingen. En daar heb je ruimte voor nodig.

Nou, waarde collega, die prop ik dus allemaal in dat compacte huisje.

Zit het hele leven niet vol tegenstellingen? En willen we soms niet allemaal even met het circus mee?

prentje en de kofferbakmarktvondst

Ik vind weinig dingen zo fijn als over rommelmarkten zwerven. Bij ons huisje aan de Noordhollandse kust worden vaak kofferbakmarkten gehouden. Mensen leggen dan een kleedje voor hun auto/busje/aanhangwagen die ze even daarvoor vol geladen hebben met spullen, en voilà, de handel kan beginnen.

Afgelopen zaterdag heb ik zo een geborduurde Spaanse danseres op de kop getikt, voor de lieve som van 1 euro. Foto houdt u nog van me tegoed. Andere schatten zijn: een prentenboek uit mijn jeugd, en een oud boek over Oostenrijk. De foto's liggen er nog los in.

Maar mijn aller-, aller-, allermooiste rommelmarktschat is een houten retro-circus. Ook voor maar 1 euro! Ik zou het voor elk figuurtje apart hebben betaald. 'De kinderen hebben er heel veel mee gespeeld', zei de lieve grijze mevrouw achter het kleedje. Haar man kwam nog aanzetten met een trommeltje en een tas om alles goed te kunnen vervoeren. Ik liet ze fijn in de waan dat het ook voor mijn kind was. Inwendig juichend liep ik verder over de markt.

Mijn vakantie was (bijna) gered.

prentje en het circus

Het circus is in het kleine kustplaatsje waar ons zomerhuisje staat. Ik krijg meteen allerlei vormgevingsassociaties. Raar is dat. Ik kan me voorstellen dat mensen denken: 'Ha, circus. Zouden de kinderen dat leuk vinden?' Ik denk: Hipstamatic. Retro. Lettertypes. Vintage illustraties. Nostalgie.

Op de fiets rijd ik er naar toe. Een kale man doemt uit het niets op. Hij vraagt of ik een foto van hem wil maken. Voor het circus. Braaf maak ik een foto. Ik zeg hem dat ik ook net een foto wilde maken. Hij biedt aan om van mij een foto te maken. Ik bedank hem vriendelijk en stamel dat ik zulke foto's niet bedoel.
Vragend kijkt hij me aan. Ik denk: Hipstamatic. Retro. Etcetera. Maar ik denk niet hij me zal begrijpen.
Hij stapt weer op zijn fiets en verdwijnt weer. Was hij hier nu net echt? Rond circussen hangt altijd een zweem van mysterie. Zijn foto zal het bewijs van zijn aanwezigheid zijn. Maar die foto zal ik nooit zien.

Dus maak ik mijn eigen foto's. En besluit om geen kaartjes te halen. Ik creëer mijn eigen circus.

(En bovendien was het veeeels te warm).