prentje en het circus

Het circus is in het kleine kustplaatsje waar ons zomerhuisje staat. Ik krijg meteen allerlei vormgevingsassociaties. Raar is dat. Ik kan me voorstellen dat mensen denken: 'Ha, circus. Zouden de kinderen dat leuk vinden?' Ik denk: Hipstamatic. Retro. Lettertypes. Vintage illustraties. Nostalgie.

Op de fiets rijd ik er naar toe. Een kale man doemt uit het niets op. Hij vraagt of ik een foto van hem wil maken. Voor het circus. Braaf maak ik een foto. Ik zeg hem dat ik ook net een foto wilde maken. Hij biedt aan om van mij een foto te maken. Ik bedank hem vriendelijk en stamel dat ik zulke foto's niet bedoel.
Vragend kijkt hij me aan. Ik denk: Hipstamatic. Retro. Etcetera. Maar ik denk niet hij me zal begrijpen.
Hij stapt weer op zijn fiets en verdwijnt weer. Was hij hier nu net echt? Rond circussen hangt altijd een zweem van mysterie. Zijn foto zal het bewijs van zijn aanwezigheid zijn. Maar die foto zal ik nooit zien.

Dus maak ik mijn eigen foto's. En besluit om geen kaartjes te halen. Ik creëer mijn eigen circus.

(En bovendien was het veeeels te warm).