prentje en het kamp

Hij is weg.
Ik heb hem net uitgezwaaid.
Drie dagen op kamp.
Wat is het stil hier in huis.
Stilte na de storm.

Het had wel weer wat voeten in de aarde, dat kamp van hem. Zo hebben we de brief gemist waarin stond wat hij mee moest nemen. Dat werd even spoorzoeken. Via mail en mobiel heb ik - zo goed en zo kwaad als het ging - alles min of meer kunnen achterhalen. Het was een lijst alsof hij drie weken wegging. Alleen al vier soorten schoenen (laarzen, slippers, sportschoenen en gewone schoenen). Een zaklamp - 'Schat, heb jij een zaklamp? En ook een slaapzak?' Dat de helft van de spullen nog bij ons huisje lag, bemoeilijkte de zaak een tikkeltje.

Gisteravond om 1 minuut voor 6 de Hema nog ingestormd, omdat ik me opeens realiseerde dat hij geen hoeslaken had. Hij slaapt hier nog steeds in een juniorbedje waar ik maar geen afstand van kan doen, ook al krullen zijn tenen inmiddels over de rand.


Ik heb een brok in mijn keel. Lachend loopt hij langs me, hand in hand met een vriendinnetje die anderhalve kop groter is. Wat is hij nog klein. Hij slaapt verdorie nog in een juniorbedje. Wie heeft bedacht dat zesjarigen ook drie dagen op kamp moeten? Nog een keer zwaaien, ik steel nog snel een kus. Dan joelend de bus in. Met zijn vrienden achterin. Luid toeterend verdwijnt de bus de hoek om. Hij gaat het vast heel leuk hebben.

Langzaam loop ik terug naar huis, de stilte tegemoet.

Was het maar alvast vrijdag.