prentje en Pinksteren

Het had allemaal zo leuk kunnen zijn. Vanwege Pinksteren waren we een lang weekend vrij. Man ging de Elfstedentocht fietsen, Zoon en ik zouden een paar dagen naar het huisje.
Eerst zaterdag naar een verjaardag. Vanwege de regen had ik besloten om niet gelijk door te rijden naar het huisje, maar zondag richting camping te gaan. Voor de verjaardag wilde ik nog even langs bij de Hippe markt in Utrecht. Daar was het opvallend stil. Sterker nog, er stond geen enkele kraam. 'Ik snap er niets van', zei ik tegen Man. 'Ik dacht toch echt dat het zaterdag en zondag zou zijn. Of was het toch zondag en maandag?'
Nou ja, dat laatste dus, maar dat had u vast al begrepen.

Toen ik terug naar huis reed van de verjaardag brak de zon door. Een beetje down keek ik naar buiten. Had ik nu dus lekker op het strand kunnen zitten.

En toen werd het zondag en deed ik een tweede poging voor de Hippe markt (ik ben niet voor een gat te vangen). Ik weet niet of het aan mijn bui lag of aan de overdosis van hippe spullen, maar het bekoorde me minder dan anders. Eigenlijk vind ik het leuker om een top-ontdekking te doen op een markt tussen allemaal foute spullen, dan dat iemand anders alle retro-stukken al heeft verzameld.

'Ik heb het warm en koud tegelijk', zei Zoon, toen we in de Super de Boer liepen vlakbij ons huisje. Toen we bij de kassa aankwamen, huilde hij inmiddels hartstochtelijk. Het enige wat hem op de been hield, was dat hij een knuffel mocht uitzoeken omdat we onze spaarkaart bijna vol hadden.
Kwam ik net een zegel te kort.
'Wil je me matsen met 1 zegel?' vroeg ik aan het kassameisje die inmiddels stoïcijns de andere kant op keek. 'Dat kan ik niet doen', zei ze verveeld. 'Maar de actie loopt vandaag af', zei ik bijna wanhopig, ondertussen Zoon troostend die brulde dat hij zo'n pijhijn had. Het leek bijna of we het in scène hadden gezet. Zuchtend schoof ze me een zegel toe. Zoon strompelend de winkel in om een knuffel uit te zoeken. 'Wilt u mijn zegels?', vroeg een vriendelijke oudere dame achter me. 'Dat is niet meer nodig, dank u wel', zei ik beleefd. Ik wilde er bijna nog aan toevoegen: 'dankzij deze hulpvaardige kassajuffrouw', maar ik hield me in.

Op de camping aangekomen was het goed mis met Zoon. De rest van de middag sliep hij. Tegen de avond kwam hij zijn bed uit, gloeiend als een verbrand BBQ-kooltje. En natuurlijk had ik alles in huis, behalve kinderparacetamol. Heel de camping afgeschuimd tot ik iemand vond die nog een zetpilletje had.
'Ik wil naar huis', snikte Zoon. 'We gaan morgenochtend', beloofde ik hem.

En nu is het dus maandag en zijn we weer thuis. Zoon op de bank.
Man belt, het regent en hij moet nog ruim 200 kilometer fietsen.

We hebben wel eens betere Pinksterdagen gehad.