prentje en de bosspeeltuin

Toen ik in deze nieuwbouwwijk kwam wonen, was er niets. Nou ja, huizen natuurlijk, maar dat was het dan wel zo'n beetje. Daar zat ik dan met mijn peuter best wel eenzaam en ongelukkig te zitten. In dat mooie nieuwbouwhuis. Zonder aanspraak, want speeltuintjes waren er niet. En Zoon ging nog niet naar school, dus ik kende ook nog niet zoveel mensen. En toevallig bleek onze straat nou net de enige straat waar geen kinderen woonden. Waarschijnlijk door de weg die ze er doorheen hadden gepland (die wij een beetje over het hoofd hadden gezien) waarvan ze later besloten dat het toch een fietspad moest worden.

Maar we hielden vol. We kregen eerst twee noodwinkels, een Albert Heijn en een Hema (toevallig net de twee winkels waar ik het meest behoefte aan had). Het schoolgebouw werd geopend, met hierin de NSO. Er kwam een bibliotheek. Een bouwspeeltuin (eindelijk!). Een zwembad. Een prachtig winkelcentrum. En dit weekend werd de nieuwste aanwinst geopend: een bosspeeltuin, met een leuk restaurant ernaast. In het park, dat ook steeds vastere vormen aanneemt. Toen ik het logo van de speeltuin zag, was ik om. Dit kon niet meer misgaan.

Inmiddels zijn we een paar jaar verder en zoek ik een plekje op het terras van het nieuwe restaurant. Zoon vermaakt zich in de bosspeeltuin. Naast mij ploft een moeder van een vriendje uit Zoon's klas neer.
Zoon en vriendje renden lachend achter elkaar aan.

Tevreden kijk ik rond. Soms moet je gewoon een lange adem hebben.