prentje en het Openluchtmuseum

Zoon is weer opgeknapt en nog een paar dagen vrij. De muren komen inmiddels een tikkeltje op me af en ik word gek van het gepiep van de DS. Op internet typ ik 'Uit met kinderen' in. He, het Openluchtmuseum, had mijn collega het daar ook niet laatst over?

'In de auto!', brul ik naar Zoon. 'Waar gaan we dan naar toe, mama?', vraagt hij, nauwelijks opkijkend van zijn DS. 'Euh, naar iets leuks met bootjes', zeg ik vaag, inmiddels bewust van het effect wat het woord "museum" op Zoon heeft. En ze hebben een soort van pontje, zag ik. Dus ik vind dat dat de lading wel dekt.

Op de plaats van bestemming aangekomen, is Zoon nog niet helemaal in goede hum. 'Later ga ik dit leuk vinden', zegt hij filosofisch als hij een pannenkoek in de vorm van een paddestoel krijgt waar ik tamelijk hysterisch over doe.

En uitgerekend bij de wasplaats gaat hij los. Sterker nog, hij is er niet meer weg te slaan. Ik denk dat ik hem maar ga inzetten in mijn huishouden. Wat hard nodig is, want slootje springen haalt hij, eh, net niet helemaal.

In de auto op weg naar huis krijg ik een zwart voetje tegen mijn schouder. 'Ja, wat is er?', reageer ik korzelig. Ik kijk in het stralende gezicht van Zoon. 'Leuke dag, mam', zegt hij.

Kijk, en daar doe ik het dan allemaal weer voor. (Of heb ik dat al eens gezegd?)
En voor de foto's natuurlijk, zo ben ik dan ook wel weer.