prentje en het bange boek

Ik ben een angsthaas. 

Nu denkt u vast: 'dat zal wel meevallen.' Ik kan u verzekeren, dat valt niet mee. Het is helaas een genen-ding. 

Jaren heb ik besteed aan het wegdrukken van de angst. Tot ik eindelijk door had dat het zo niet werkt.

Het leven is geen menukaart. Je kunt niet simpelweg zeggen: 'doet u maar de intelligentie en de creativiteit, maar dan graag zonder de angst.' En dan nog, zou het anders wel echt smaken? Of wordt het enkel mooi gepresenteerd? Hoe dan ook, je krijgt de hele kaart geserveerd. 

Je zou er voor kunnen kiezen om de kaart aan de kant te leggen en alleen de wijn te bestellen. De consequentie van deze verdoving is, dat je dan ook geen enkel gerecht krijgt. Dus niet de melancholie, maar ook niet de blijdschap. 

Omarmen van alle emoties is me nog een stap te ver, maar accepteren gaat me steeds beter af. 

En het frappante van donkere kanten is, dat ze, de naam zegt het al, niet zo goed tegen licht kunnen. Dus zolang negatieve emoties zoals schaamte of angst onder de grond blijven, kunnen ze hun wortels laten groeien. 

Worden ze blootgesteld aan het daglicht, verschrompelen ze. En kan de energie naar andere dingen uit gaan.

Omdat ik meer wilde weten over het ontstaan van angst (en vooral hoe je hier het beste mee kunt dealen) bestelde ik het boek 'Mijn tijdperk van de angst' van Scott Stossel. Ik had een tijdje geleden een interview met hem gelezen in een angstspecial van het Volkskrant Magazine, die ik, zoals u zult begrijpen, met meer dan gewone belangstelling had bekeken. 

En wat blijkt, we zijn met velen. Een heel leger van bange konijntjes. 

Het interview met Scott sprak me meteen aan. Met een verpletterende openheid en zelfspot vertelde hij over al zijn angsten (en dat waren er nog al wat). Dus bestelde ik het boek en nam het dit weekend mee naar het kleine huis aan zee.

'Mijn tijdperk van de angst' is een combinatie van wetenschappelijk onderzoek en de persoonlijke ervaringen van Stossel, die in het dagelijks leven redacteur is, van onder andere The New Yorker. 

Scott is een held. Hij liet zich niet weerhouden door zijn angstgevoelens, maar stichtte een gezin en werd een succesvol schrijver. Ondanks zijn negatieve gevoelens blijft hij de moed erin houden. 

Het laatste hoofdstuk wijdt hij zelfs aan de voordelen van angst. 

Zachtjes sluit ik het boek. Deze zomer heeft me zoveel gebracht. Ik stap om mijn fiets naar Bergen aan Zee en kijk naar al het moois om mee heen. 

Te bang om iets te missen.