prentje en de prioriteiten

'Begon jouw cursus Freerunning niet vandaag?', vraag ik Zoon op een onhandig moment.
Namelijk net terwijl ik naar de ene kant van de Italiaanse broodjeswinkel/ijsshop loop om te gaan pinnen, en Zoon nog aan de andere kant van de lunchroom staat. 'Jaaah', buldert hij door de hele zaak heen. 'Dat wilde ik je vanmorgen nog zeggen toen je zo gestresst naar je werk ging!'
Van minstens drie tafeltjes hoor ik gegniffel, echt.

Soms vind ik het lastig om als 'alleenstaande mama met best een drukke baan' aan alle verwachtingen te kunnen voldoen. Helemaal als mijn werkzaamheden er om vragen om de balans even los te laten, zoals de afgelopen periode. Ik ben blij met alle kansen die ik krijg op mijn werk, zoals het interviewen van de voorzitter van de Raad van Bestuur voor een filmpje die vandaag op alle locaties tegelijk is uitgezonden. Maar Studiedagen van leerkrachten komen dan niet écht lekker uit (stond dat op schoolnet? Echt? Waar dan?). En als ik dan de avond ervoor om half negen 's avonds wakker schrik op de bank en me realiseer dat ik nog moet koken voor mijn kleine man en mezelf, voel ik me toch wel te kort schieten.
Gelukkig heb ik een flexibel kind, en als we dan een half uur later dan toch aan tafel zitten en ondertussen een 'hoe-goed-ken-je-je-familie-en-vrienden-spel doen samen, mompel ik voor me uit dat ik er toch het beste van probeer te maken, ook al zijn we niet familie Doorsnee.
Wat zeg je mam?
Dat ik er toch het beste van probeer te maken.

En een kind relativeert ook enorm. Want als ik dan 's ochtends vroeg lig te piekeren, Zoon nog even in bed kruipt om te kroelen en ik hem vertel over alle landelijke bijeenkomsten waar de film wordt uitgezonden deze dag, zegt hij: 'ik heb gym vandaag'.
Ook heel belangrijk.

Het toverwoord is opnieuw: loslaten. Net in de file staan, bedenken dat er vrienden komen eten, realiseren dat er nog geen boodschappen in huis zijn, de Petteflet eruitziet als het appartement van de Stampertjes en mevrouw Helderder in geen velden of wegen te bekennen is (waar is die vrouw als je haar nodig hebt?) vraagt improvisatie- en relativeringsvermogen. Dus vraag ik aan Zoon of hij alvast open wil doen voor de vriend als hij eerder van zijn werk is, vraag aan mijn vriendin of ze langs de slager wil rijden om lasagne mee te nemen, en zitten we even later gezellig met onze kinderen erbij het hoe-goed-ken-je-je-familie-en-vrienden-spel te spelen in de puinhoop.
Maar dan wél weer met de kaarsjes aan.

Prioriteiten stellen, daar draait het allemaal om.