prentje durft

'Toch iets te optimistisch', denk ik terwijl ik huiver op de fiets in mijn zomerjurkje.
Het is zaterdagochtend, kwart over 9, en ik fiets richting Utrecht.
Het is het eerste weekend sinds weken dat ik niet in mijn huisje aan zee ben, en ik heb zin om bloemen te kopen op de bloemenmarkt, en om even te shoppen.

Als ik iets langer doorfiets en de zon feller gaat schijnen, wordt het steeds fijner op de fiets. 'Ik kan misschien wel ergens een krantje kopen en in het zonnetje op het terras gaan zitten', bedenk ik me terwijl ik verder trap.
Ik ben er bijna.
Als ik het centrum in fiets, zie ik dat de zon wel laag staat. Ze heeft moeite om tussen de grachtenpanden door te schijnen. Dan toch maar eerst shoppen. Ik parkeer mijn fiets voor de Zara, om meteen tot te ontdekking te komen dat deze nog gesloten is. Ik ben ook wel erg vroeg.
Ik haal de Volkskrant bij de kiosk en zoek een terras in de zon.

Dat valt nog niet mee. Ik word een beetje moedeloos terwijl ik met mijn ziel krant onder mijn arm rondjes loop. Bij de Winkel van Sinkel zie ik dat in het hoekje van het terras de zon tussen de gebouwen piept. Ik bestel een koffie verkeerd en sla de krant open.

Ik heb meer dan twintig jaar een abonnement op de Volkskrant gehad, en mis deze erg sinds ik alleen woon. Kijk, een interessant artikel over singels. 'Ben ik toch nog een trendsetter', mompel ik in mezelf. Er zit toch niemand aan mijn tafeltje. En hier, een interview met Lena Dunham, bedenker van de HBO-serie Girls. Is ook al een neurotische bangerik. There are many of us.

Ik sta op om af te rekenen, en laat de krant op het tafeltje achter. Misschien heeft iemand anders er net zoveel plezier van als ik. Ik ga de Zara binnen, die inmiddels open is, en vindt de broek die al een tijdje zocht. Als ik buiten kom, valt mijn oog op een mooi vormgegeven affiche en ik bedenk me opeens dat ik naar de tentoonstelling van Piet Paris wilde in het Centraal Museum.
Eigenlijk prima weer om over de Oude Gracht naar mijn oude buurtje (omgeving Twijnstraat) te lopen.

Aangezien het jaren geleden is dat ik daar heb gewoond en 'weg-dyslectisch' ben, loop ik te ver door. Ik loop een stukje terug via de Agnietenstraat, tot ik in mijn ooghoek een gave zwartwit illustratie zie. 'Nordic Delight Festival' lees ik.
Nu ben ik nogal een Scandinavië-fan. Ik hou erg van het klare design uit het Noorden (van Hay, Housedoctor tot Ikea), verslind Deense series (Borgen, Dicte, the Legacy) en heb veel kleding van Scandinavische merken (van Vero Moda tot COS, de minimalistische H&M). Zoon heeft een Zweedse naam, en de keren dat ik in Stockholm was, werd me verschillende maal de weg gevraagd op straat. Blijkbaar oog ik nogal Zweeds. Iemand op een feestje - die een studie had gemaakt van gelaatstrekken -, zei dat ik 'Scandinavische jukbeenderen' had (maar misschien probeerde hij me gewoon te versieren).

Anyway, ik werp een blik op het festivalterrein. Het is inderdaad een Scandinavisch festival.
Durf ik daar alleen naartoe te gaan? Ik besluit dat dat nog a bridge too far is.
Het kost me eindelijk geen moeite meer om alleen op een terras te gaan zitten, maar in mijn eentje naar een festival vind ik wel weer andere koek.

Dus ga ik naar het Centraal Museum , kom tot de ontdekking dat ik de tekeningen van Piet Paris eigenlijk leuker vind dan de tentoonstelling waarin zijn schetsen zijn uitgewerkt tot driedimensionaal beeld, en loop weer langs het festivalterrein. Ik zie dat Stine Jensen twee presentaties geeft (ik ben fan). Hmm. Maar de tickets zijn vrij duur. En wat nou als ik er niets aan vind in mijn eentje?
Ik haal diep adem en koop een kaartje.

Eerst nog maar een 'latte' bij het leuke tentje van de zwart-wit illustratie. De 'barista' vraagt mijn naam om op de beker te zetten, kort het af tot 'Mo' en maakt een bloemetje in het schuim.
De eerste stap is gezet.

Vervolgens vliegt de tijd voorbij. Met een biertje in mijn hand en op blote voeten zit ik op het gras naar een Deense band te luisteren. Ik hou van festivals. Het kost me moeite om op te staan om naar de presentatie van Stine te gaan, die in 'Sonnenborgh' wordt gehouden. Ze gaat Arne Dahl interviewen, een Zweedse thrillerschrijver (ik hou ook van Scandinavische thrillers).
Ik haal nog een latte (de barista weet mijn naam nog en maakt dit keer een hartje in het schuim) en verlaat het festivalterrein.

Als ik de weg naar Sonnenborgh zoek (u weet het; weg-dyslectisch) zie ik opeens een blonde vrouw ook zoekend om zich heen kijken. 'Ik denk dat we deze kant op moeten', zeg ik tegen haar.
Samen zoeken we de ingang, die lastig te vinden is. 'Nou, ik hoop maar dat er iemand komt', zegt ze. 'Ik ben er in ieder geval', lach ik naar haar. 'Je hoeft je interview niet voor een lege zaal te houden'.

En gelukkig vult het zaaltje zich, hoewel het niet echt storm loopt. Teveel concurrentie van de bands die optreden, waarschijnlijk. Ook de talkshow die Stine later over 'Nordic Noir geeft', is niet tot de nok toe gevuld. Ik blijf nog even hangen om de eerste aflevering van 'Thicker than water' te kijken, een nieuwe Scandinavische serie. Als het (valse) brandalarm gaat en we naar buiten moeten, besluit ik nog wat te eten en daarna naar huis te gaan. Ik moet tenslotte nog een eindje fietsen.

Terwijl ik terugloop over de Oude Gracht, bedenk ik me hoe fijn het is dat ik me nu durf te laten leiden door wat op mijn pad komt (wat heel wat is voor een voorheen-perfectionist). Ik stapte op de fiets om bloemen te kopen, en eindigde op een gaaf festival. Dan heb ik weliswaar geen bloemen, maar wel een superleuke dag.

De bloemenverkopers zijn inmiddels alweer klaar met inpakken, ze zetten de laatste kratten in de auto's. Opeens reikt iemand me een arm vol zonnebloemen aan.

'Mag je zo meenemen', zegt de bloemenhandelaar.