prentje en de kinderboeken

Het zal u niet ontgaan zijn, cultuurminnend als u bent; de Kinderboekenweek is vandaag begonnen. Het thema is Superhelden.
Deze zomer vond ik op een kindermarkt een kinderboek uit mijn jeugd: het Prentenboek van Tante Pau. Nu had ik helaas niet zoveel boeken als kind (ik ben nu een inhaalslag begonnen) dus dit boek staat me heel helder voor de geest. Als ik de foto's bekijk, lijkt of er allemaal vakjes in mijn hoofd open gaan.

Wat me opvalt als ik de verhaaltjes wat beter lees, is dat ze vaak zo gruwelijk wreed zijn. Regelmatig sneuvelt er een geliefd huisdier, en soms de hoofdpersonen zelf. Sinterklaas was nog een echte boeman die streng rondkeek of er een kind in aanmerking kwam voor een enkeltje Spanje. Met tere kinderzielen werd geen rekening gehouden.

Dezelfde conclusie trok ik toen ik samen met Zoon op Kindernet Wickie de Viking keek. De vriendjes van Wickie gingen een boottocht maken, maar Wickie durfde niet mee omdat hij niet kon zwemmen. Zonder pardon werd hij door zijn vader de boot in geslingerd. Toen ze even later aanmeerden bij een eiland sloot Wickie vriendschap met een paar zeehonden, met wie hij gezellig in zijn blootje ging zwemmen. Toen zijn vrienden de zeehonden in het vizier kregen, werden ze tot bloedens toe gestenigd door de kleine etterbakken. Maar geen nood, de zeehonden namen genadeloos wraak door de hele boot om te kieperen, waarbij de arme Wickie bijna verdronk. Het kwam uiteindelijk allemaal wel goed, maar ik zat met verbazing te kijken naar al deze wreedheden.

De kinderen die in de jaren zeventig opgroeiden, dat zijn pas Superhelden.

Al was het maar omdat ze al deze verhalen hebben overleefd.