prentje en de herstwandeling

'Ik haat het bos', zegt Zoon. Kijk, dat begint al goed. 'En toch gaan we', zeg ik streng. 'Het is herfstvakantie en die is niet compleet zonder een goede boswandeling. je hebt nog mazzel dat het zulk mooi weer is.'

Morrend loopt Zoon achter ons aan. Tot hij opeens een beukennootje ontdekt. En dan is het hek van de dam. Hij vindt opeens van alles, zelfs een rups, en huppelt tussen de bomen (is dit wel mijn kind?)

'Mama, een geel-bruin blaadje!' 'Mama, een babykastanje!' Hij gaat zelfs gewillig op de grond liggen voor de ultieme herfstfoto. Ik geniet van mijn jongetje terwijl de zon doet alsof het nog zomer is.

'Wat heb je prachtige herfstschatten gevonden', zeg ik terwijl ik in de Dirk-tas kijk, die met zijn felrode kleur een beetje detoneert in het bos. 'Maar jij bent mijn grootste herfstschat', zegt hij, terwijl ik zijn handje in mijn hand voel.

En op zo'n moment is alles even perfect.