prentje en de vriendinnen van de middelbare school

'Misschien toch leuk om elkaar weer eens te ontmoeten', schreef de middelbare schoolvriendin met wie ik dit jaar dankzij Facebook weer contact had. Twee andere vriendinnen sloten zich daar bij aan. Eentje moest op het laatste moment afhaken, maar de andere twee ging ik weer zien na ruim twintig jaar.

Ik weet niet of het komt omdat we volgend jaar allemaal veertig worden, maar dit was al de tweede reünie dit jaar. Tijdens de middelbare school had ik een vast groepje van zes vriendinnen, met wie ik alles deelde. We zagen elkaar elke dag op school, en daarna hingen we nog uren aan de te telefoon, tot onze ouders er gek van werden. Na de middelbare school hebben we nog een tijdje contact gehouden, maar uiteindelijk is dit helaas verwaterd. 

We zouden gaan lunchen in Amsterdam, de stad waar we gezamenlijk onze eerste voorzichtige uitgaansstappen hadden gezet. Nieuwsgierig stond ik voor het CS op de dames te wachten. Zou ik ze nog herkennen na zoveel jaar?

Meteen dus. En binnen tien minuten voelde het alsof we elkaar twintig dagen in plaats van twintig jaar niet hadden gezien. Urenlang zaten we op het terras van De Jaren (waar we vroeger ook al afspraken) om al die jaren in een lunch samen te vatten. Wat waren we eigenlijk weinig veranderd.
En wat was het weer vertrouwd.

Na de lange lunch besloot ik nog even naar het Rijksmuseum te gaan. Voornamelijk vanwege de expositie van de Gouden penselen, maar die viel een beetje tegen. De originele tekeningen van mijn favoriete boek hingen er niet, omdat deze op de computer waren gemaakt. Een illusie armer dwaalde ik door de zalen met Oude Meesters. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik niet zo van de Oude Meesters ben. Technisch gezien is het perfect, maar het raakt me niet. Ik vind het vaak te somber, te bruin. Op het Joodse bruidje na, die blijft me ontroeren. En gelukkig kwam ik ook nog een Andy Warhol tegen.

Blij liep ik door zonnig Amsterdam terug naar het station. Wat een fijne dag was het. Het is toch heel waardevol om weer oude vrienden te zien.
'Wat zou jij later worden?', filosofeerde ik thuis tegen Zoon. 'Gewoon, wie ik ben', antwoordde hij.

En blijkbaar gold dat ook voor ons. We waren na al die jaren gebleven wie we waren.