prentje en de andere kerst

Dit jaar zou kerst anders worden dan andere jaren, dat stond van tevoren vast. 

Niet alleen was ik dit jaar gescheiden en werd het de eerste kerst in de Petteflet, ook had ik een bad midden in de woonkamer staan.

Dat laatste zal ik even uitleggen. Een van mijn woonwensen was een bad. Nu is alles in de Petteflet klein - dus ook de badkamer - en leek deze wens lastig te realiseren. Tot ik stuitte op een plaatje van een Italiaans bad, waar een glazen deurtje in zat. Dit deurtje kun je openen als je wilt douchen - geen gedoe met over de rand stappen - en sluiten als je in bad gaat.

Inmiddels had ik via vrienden ook een betrouwbaar badkamermannetje gevonden die de badkamer begin januari kon verbouwen tot strak minimalistisch kuuroord (want als ik dan toch bezig was, dan ook maar gelijk andere tegels, badkamerkastje en design radiator).
'Het lijkt me handig als je alle spullen alvast besteld', zei het badkamermannetje. 'Zeker zo'n bad, daar kan wel wat tijd overheen gaan als deze uit Italië moet komen.'
Braaf volgde ik zijn advies op, en bestelde dezelfde dag nog al het sanitair.

'Het bad dat u heeft besteld, wordt morgen geleverd', las ik een dag of twee later in de mail.
Wat? Nu al? Voor de kerst nog?
Opeens dacht ik aan alle prentjes die dit jaar bij mij kerst zouden komen vieren. We hebben een driejaarlijks rouleersysteem, (Broer, Zus en ik) en dit jaar was ik aan de beurt.
Nu is de Petteflet al niet groot, laat staan dat ik ook nog ergens een bad kwijt moest.
Veel tijd om daar over na te denken had ik niet, want kerst naderde met rasse schreden.

De volgende ochtend ging om 8 uur de bel. 'Ik kom hier een bad afleveren', brulde een man in de deurtelefoon (die ongetwijfeld een andere naam heeft waar ik nu niet op kan komen). 'Ik zet 'm hier beneden neer. Doei.'
'Wacht even', riep ik wanhopig vanaf het torenkamertje. 'Hoe krijg ik 'm dan alleen naar boven?'
'Dat moet je zelf maar verzinnen, ik heb geen opdracht gekregen om hem naar boven te sjouwen', riep de man niet-zo-heel-vriendelijk terug.
'Ik los dit op', hoorde ik Zoon opeens naast me zeggen, mijn stoere man in huis. 'Wacht u nog heel even meneer, ik kom nu naar beneden', riep hij door de telefoon.
Verbluft door zoveel branie bleef de man staan. Het duurde een tijdje voor ik weer wat hoorde.
Maar daar kwamen ze hoor. De niet-zo-heel-vriendelijke-man sjouwend aan een enorm pakket en Zoon die triomfantelijk de deur voor hem open hield.

'Zo, verder dan dit ga ik echt niet', zei de man terwijl hij het enorme gevaarte voor mijn voordeur parkeerde. 'Ik kreeg 'm al amper de lift in en uit'. En weg was hij.
Zoon en ik keken even naar het ding dat nu de ingang blokkeerde. Ondertussen begon het ook nog eens keihard te regenen. Na een halfhartige poging was het duidelijk dat dit niet ging lukken samen. Het bad zat ook nog eens vastgeschroefd op een pallet. 'We moeten een hulplijn inroepen', zei ik tegen Zoon. Razendsnel bedacht ik wie er in mijn omgeving thuis zou zijn. Dat waren er niet veel. Ik belde vriendin T, mijn lieve vriendinnetje T, steun-en-toeverlaat in moeilijke tijden. 'Ik kom er nu aan', zei vriendin T binnen vijf seconden.

En zo stonden we even later met z'n drieën te trekken aan het apparaat. 'Hij past niet door je voordeur', zei T sip. 'Volgens mij moeten we die schroeven los maken. Je hebt toch laatst een boormachine gekocht? Kan die ook twee kanten op draaien? Dan halen we zo die schroeven er uit.'
'Geen idee, antwoordde ik eerlijk. Ik weet niet eens hoe ik die machine één kant op kan laten draaien, laat staan twee.'
Vastberaden pakte T de boormachine uit de kast. En warempel, na een tijdje prutsen had vriendin T het voor elkaar: niet alleen zat er een schroef-uit-draai-geval in de boormachine, ook draaide de machine alle kanten op die T wilde.
Opgetogen gaven we elkaar een high-five. 'Zie je wel dat we de kerels helemaal niet nodig hebben', mompelde een van ons (ik laat even in het midden wie).

Nu duurde het niet lang of de schroeven waren er uit, de pallet kon losgemaakt worden, en kon het bad door de voordeur. 'Waar wil je 'm hebben?', vroeg T. 'Laten we 'm maar in Zoon's kamer zetten', antwoordde ik, opgelucht dat het bad nu inmiddels binnen was. 'Ik denk dat we de draai niet kunnen maken', zei T die nu was gebombardeerd tot Superklusser. 'Hij moet in je woonkamer'.

En zo vierden we kerst met alle prentjes, met een bad midden in de kamer. Dat inmiddels enorm handig bleek te zijn als bijzettafel, met de zijkanten van de kartonnen verpakking en een grijs picknickkleed er overheen.

'Een bad in je woonkamer is eigenlijk onmisbaar met de kerst', zei Zus.

'Over drie jaar slopen we 'm uit je badkamer als je weer aan de beurt bent.'