prentje en de deur

Zo net over de drempel naar het nieuwe jaar (de beste wensen nog, overigens, ik vergeet dat altijd weer zo snel te zeggen) leek het me goed om te beginnen met een open deur.

De Vorige Bewoner van de Petteflet (die toen natuurlijk nog geen Petteflet was, dat begrijpt u) had een kat. 

Nu is dat op zich natuurlijk geen ramp (sterker nog, ik ben dol op katten, maar ook helaas allergisch). 

De Vorige Bewoner was dol op zijn kat, en om er voor te zorgen dat hij altijd en overal vrij door het appartement kon bewegen, had hij in alle deuren kattenluikjes geplaatst. 

Ik wilde graag andere deuren, en als ik dan toch bezig was, dan ook maar gelijk mooie, en geen standaard nieuwbouwopdekdeuren meer. 

Via een voordelige deurenboer op internet bestelde ik voor alle kamers paneeldeuren, behalve voor de woonkamer: daar wilde ik graag een glazen deur (dat bestellen vond ik overigens nog aardig spannend: had ik ze wel goed gemeten? Waren ze nou links- of rechtsdraaiend? Enfin: not my cup of tea.) 

Maar wonder boven wonder was het allemaal goed gegaan. Met de oude deuren kon ik nog iemand blij maken via een lokale Marktplaats (alleen jammer dat we in een deur per ongeluk het binnenwerk hadden laten zitten, maar dat is weer een ander verhaal). 

Gelukkig was ex-Man bereid te helpen met het deurengebeuren. 'Is het niet handiger dat je ze eerst verft voor we ze erin plaatsen?', vroeg hij praktisch (want ze waren zo kaal als pasgeboren cavia's geleverd, met alleen een dun laagje witte grondverf, zonder deurklink, binnenwerk of scharnieren), maar daar was ik weer te ongeduldig voor. 

Het plaatsen ging voor ons doen nog best voorspoedig, en toen kon ik los met verven. De paneeldeuren werden extra mat-groengrijs (goh, moet je die deuren nog verven?, vroeg een bezoeker laatst belangstellend) en de glazen deur zou mat-zwart worden, had ik bedacht, want dat vond ik wel lekker industrieel. 

Mat-zwart bleek niet helemaal een goede keuze, dus verfde ik 'm maar weer zijdeglans-zwart over. 

Ik had het er maar druk mee.

De tussenlatjes bleek ik zelf te moeten plakken met een soort van plakstrip die er al op zat, dus daarvan deed ik alleen de voorkant. Ze zouden toch tegenover elkaar komen, met het glas ertussen. 

Wat was ik toch weer lekker zelfstandig bezig, bedacht ik me weer net iets te vroeg.

Want vaak als ik ietwat overmoedig dat soort dingen ga denken, gaat het mis.    

Ik had namelijk net met enige moeite de latjes geplaatst, toen ex-Man me kwam halen voor zijn verjaardagsetentje. 

Trots showde ik hem de deur. 

'Mooi hoor, maar had je niet ook de achterkant van de latjes moeten verven?', vroeg hij voorzichtig. 

Ik keek nog eens goed, was enigszins afgeleid geweest door het zo recht mogelijk plakken. 

Tussen de latjes was een duidelijke witte streep te zien. Mijn deur zag er uit als een fris gewassen zebra. 

'Dat past helemaal niet bij de industriële look die ik in mijn hoofd had!', jammerde ik naar ex-Man terwijl ik paniekerig probeerde de latjes weer los te trekken (ik denk dat ex-Man er af en toe niet rouwig om is dat hij die twee letters voor Man heeft staan). 

Zou je net zien natuurlijk, geen beweging meer in te krijgen, helemaal vastgezogen aan het glas. 

Enigszins mokkend zat ik ongezellig te zijn in de auto op weg naar het restaurant. Gelukkig draaide ik op tijd weer wat bij, ik ben ook geen zes meer, en het was tenslotte ex-Man's verjaardag. 

Maar ik kon het niet helemaal los laten hè, zo ben ik dan ook wel weer. 

Dus thuisgekomen ben ik nog uren in de weer geweest met een piepklein kwastje om de witte rand zwart te krijgen (en daarna nog uren kwijt aan het afkrabben van verf van het glas).  

En dan zwijg ik nog maar even over de sleutel die ik dezelfde per ongeluk aan de binnenkant van de voordeur had laten zitten, zodat het slot eruit geboord moest worden en ik 400 euro lichter was in dezelfde d(e)ure(n)week. 

En over de kerstspullen die ik opeens zat was (tulpen! lente! pasen!) want we moeten nog zo lang en het kan nog winter worden. En over het bad dat nog steeds in mijn woonkamer staat, bedekt met een grijs kleedje.

De deur van 2014 is in ieder geval (gelukkig) nu gesloten. 

Wie weet gaat er wel een raam open in het nieuwe jaar.