prentje en een jaar terug

Vandaag precies een jaar geleden bezocht ik de Petteflet voor de allereerste keer.
Het was het derde appartement dat ik bekeek, en de kleinste uit de reeks.
Zodra ik een voet over de drempel had gezet, wist ik het. Dit ging mijn huisje worden.

Geen probleem, die bordeauxrode keuken. Die liet ik gewoon wit spuiten.
Niet onoverbrugbaar dat er geen oven en vaatwasser in zat. Ik kon altijd wat keukenkastjes opofferen.
No worries dat er geen bad in zat, dat kon altijd nog.
Handig eigenlijk, geen opbergruimte; kon ik al mijn oude spullen weg doen.
Geen punt hoor, dat alle deuren kattenluikjes hadden. Ik wilde de deuren toch al vervangen.

Ik keek naar de schuine wanden, die me leken te omarmen.
Ik zag aan alle kanten ramen, waardoor het daglicht binnenstroomde.
Ik bedacht waar ik mijn nieuwe tafel zou zetten, en de bank.

Ik was verliefd.


Een jaar later. Met elke avond die ik er kook, elke nacht die ik er slaap, wordt de Petteflet meer mijn plek.
Het past bij mij. Net zoals het co-ouderschap bij me blijkt te passen, en de vrijheid die ik heb.
De gevreesde eenzaamheid blijft uit.
Ik plan de enige doordeweekse avond die ik alleen thuis ben, niet helemaal vol, zoals ik van te voren had gedacht.
Ik vind het heerlijk om dan wat te rommelen in mijn eentje, met alle kaarsen aan en een fijn muziekje op de achtergrond.
Ik blijk best leuk gezelschap te zijn voor mezelf.
Genietend van mijn eigen spullen om me heen.
Mijn smaak veranderde: van een huis vol gekke rommelmarktschatten en kleurige accessoires, verhuisde ik naar een een plek met een sober kleurenpakket, en grafische details.

Stoer, minimalistisch, industrieel, edgy. Het huisje krijgt steeds meer persoonlijkheid, mijn persoonlijkheid.
En ik durf steeds meer. Het is geen 'overgangsflatje-voor-de-tijd-dat-ik-alleen-woon'; het is mijn uitvalsbasis.

Zo zie ik het nu. Natuurlijk, ik kan niet in de toekomst kijken en weet ook niet welk raam open gaat.
Wel weet ik dat ik inmiddels flexibel genoeg ben om mee te buigen met wat er op mijn pad komt.
Maar voor dit moment is dit mijn thuis.
En om dit te vieren, heb ik mezelf getrakteerd op het Studio Job behang waar ik verliefd op werd op de Woonbeurs en ik niet meer uit mijn hoofd kreeg. 
Alleen de verpakking is al mooi, (net als van de Muuto haak die ik met kerst cadeau kreeg).   

Want inmiddels weet ik dat het goed zit als het liefde op het eerste gezicht is.
Dat bleek wel vandaag precies een jaar geleden.