prentje en de badkamer

Toen ik studeerde, woonde ik in een studentenhuis zonder douche. 

Dat zat zo: de woningnood onder studenten in Utrecht was veel-te-veel-jaar geleden nogal hoog.
Ik had met spoed een kamer nodig, en een kennis had een broer die in een studentenhuis woonde op een van de mooiste plekjes van Utrecht: een van de singels achter het Ledig Erf. Daar was nog een kamer vrij.
Nu vond ik die kennis nogal leuk, dus samen met zijn broer in een huis wonen was sowieso al een pre. Misschien kwam hij dan nog eens langs.
Dus al enigszins bevooroordeeld, belde ik op een donderdagavond aan bij een herenhuis om te 'hospiteren' (zeg maar solliciteren op een studentenkamer). Alle bewoners waren aanwezig, en ik had nog nooit zo'n diverse groep studenten gezien. (Later bleek dat ik de eerste bewoner was die hospiteerde, de rest had de kamer rechtstreeks met de huisbaas geregeld).
De huisbaas: dat was een verhaal apart. Eigenlijk wilde hij het huis verkopen, maar het stond nog op naam van zijn oude moeder die op de eerste verdieping woonde. Die moeder was de reden dat veel vrienden niet langs durfde te komen, want zij stond altijd te prevelen op de gang als er beneden werd gebeld.
Als ik er nu aan terug denk, is het eigenlijk te triest voor woorden, maar als student leef je nogal in je eigen wereldje (ik althans wel) en de huissituatie was iets dat we min of meer op de koop toe namen.
Anyway, een van de studenten had de douche in het verleden een keer over laten stromen, met als gevolg dat de huisbaas 'm er maar helemaal uit had gehaald (de douche dan; hoewel, misschien de student ook).

Ik werd 'aangenomen' en vond vanzelf een oplossing voor het gebrek aan douche. Overal waar ik kwam, had ik een tasje mee met een handdoek. Vriendinnen waren er inmiddels aan gewend dat ik eerst ging douchen als ik kwam eten; ik roeide en kon daar ook onder de douche. Daarnaast kreeg ik een vriendje (nee, niet de kennis) wiens ouders een paar straten verderop woonde en ongeveer de liefste 'schoonouders' waren die ik me voor kon stellen. Dus daar was ik ook altijd welkom om gebruik te maken van de badkamer.

Wat ik heb geleerd uit die tijd, is dat (woon)omstandigheden maar een klein gedeelte van je geluk bepalen. Ik had geen douche, maar geweldige huisgenoten die zo anders waren dat ik er ontzettend veel van leerde. Ik was verliefd, mijn studie liep lekker, had een uitgebreid sociaal leven: wie maakt zich dan druk om een douche?

Daar moest ik allemaal aan denken, toen ik deze week weer rondliep met mijn plastic tasje met handdoek.
En ook dit keer zette mijn inner circle weer de (badkamer)deur voor me open.
Opnieuw realiseerde ik me dat (woon)omstandigheden maar een klein gedeelte van je geluk bepalen.

Maar toen ik gisteren in mijn nieuwe badkamer stond, twijfelde ik toch even.