prentje, de vleugels en de laarzen

December, mooie maand voor overpeinzingen. Houdt u vast, hier komt er een.

Als kind wilde ik er graag 'bijhoren'. De middelbare school was overzichtelijk: je had de kakkers en de alto's. (Die kakkers waren overigens in de meerderheid, want mijn school stond in Amstelveen).
Het jammere was: ik hoorde nergens bij. Ik heb het echt geprobeerd hoor, eerst bij de kakkers.
Ik kocht ook een sjaal in 50 tinten blauw en ging op hockey. (Ik ben het kortst lid geweest in de geschiedenis van de hockeyclub; het ene clubnummer werd ik welkom geheten als nieuw lid, een week later stond ik bij de afmeldingen.)
Dan maar een poging om bij de alto's te passen. Ik lakte mijn nagels zwart en 'het rookhol' werd mijn nieuwe pauzeplek. Maar ook daar werd ik uitgeblazen, samen met de rook.

In mijn studententijd was het niet anders. 'Ik vind jou wel iemand voor bij het UVSV', zei mijn mentor tijdens de introductiedagen (het UVSV, kortweg 'de UVjes', was de vrouwelijke corporale vereniging). Nou leek mij een studentenvereniging met alleen maar vrouwen niet het toppunt van gezelligheid, maar ik kon wel 'de Woo' proberen (voluit de Woolloomooloo, de studentendisco van 't 'koor').
Werd 'm ook niet. (Ok, eerlijk? Ik ben er vele malen geweest, maar dat past dan weer niet lekker in dit verhaal vol tegenstellingen.) En de alto's? Tja, die vond ik opeens wel erg alternatief. Daar kwam ik niet weg met zwarte nagels (of het moest onder de randen zijn).

Toen ging ik werken. Eerst als copywriter bij een reclamebureau, maar daar bleken alle cliché's ook echt waar te zijn ('ga je om vijf uur weg vandaag? Heb je een vrije middag of zo?').  Ik meldde me van de weeromstuit maar aan als vrijwilliger bij een kringloopwinkel, maar dat was ook niet mijn 'scene'. (Dit was nog voordat kringloopwinkels hip werden hè, we hebben het nu over de jaren tachtig).

Ik moest eerst 40 worden voor ik door had hoe het zat: ik hoor nergens echt bij. Gelukkig maar, denk ik nu. Want het zijn geen tegenstellingen die ik in me heb, maar aanvullingen. Ik ben bang en dapper. Slim en naïef. Ik vind het heerlijk als Zoon bij me is, en vindt het ook prima om hem weg te brengen naar zijn vader. Ik heb graag mijn liefste vrienden om me heen, maar kan mezelf ook prima vermaken.
Ik ben ambitieus en zuinig op mijn vrije tijd. Ik ben spiritueel en niet zweverig. Netjes en chaotisch. Zelfverzekerd en onzeker. Vrolijk en melancholisch. Dromerig en realistisch. Ik hou van wit en omarm het zwart.

Dit alles maakt me wie ik ben.

Ik heb vleugels op mijn rug en ondertussen mijn laarzen stevig op de grond staan.