prentje en de knoppen

Dit is een verhaal over knoppen. En over Sinterklaas. En hoe ik deze niet alleen in beeld maar ook in tekst aan elkaar ga knopen.
Ik begin met de knoppen. Of haken, moet ik eigenlijk zeggen. Ik ben al een tijdje verliefd op de Dots van het Scandinavische merk Muuto. Maar: ze zijn behoorlijk aan de prijs, zoals wel vaker met mooi design.
Een paar weken geleden was ik op de Dutch Design Week, misschien weet u het nog. En daar zag ik deze geweldige handgemaakte haken. En ze waren maar een paar euro. U begrijpt, ik hoefde niet lang na te denken. De knoppen haken mochten mee naar de Petteflet.
Ik zat alleen nog te twijfelen waar ik ze op zou hangen. Ik dacht eerst aan het muurtje bij de keuken.
Omdat ik zelf geen spijker in huis heb, laat staan een boormachine, was ex-Man zo lief om ze te komen monteren.
Ik keek naar het stopcontact op de muur. 'Heb jij zo'n apparaatje dat aangeeft waar de elektriciteitsdraden lopen?', vroeg ik een beetje benauwd. 'Dan moet ik weer naar huis', antwoordde ex-Man, en ik hoorde al aan zijn stem dat hij daar niet zoveel zin in had, 'maar kleine kans hoor dat ik precies daar boor waar een draad loopt.'
'No way', zei ik resoluut. 'Dat risico gaan we niet lopen'. Ik heb maar een ex-Man tenslotte.
Enfin, ex-Man ging naar huis, om daar tot de ontdekking te komen dat het apparaat niet werkte, zette vervolgens koers naar de bouwmarkt (deze exercitie ging veel langer duren dan ik van te voren had ingeschat) en kwam met nieuw apparaat terug naar het zolderhuisje. Om daar tot de ontdekking te komen dat het nieuwe apparaatje ook niet werkte. 'Die goeie dure waren uitverkocht', zei ex-Man spijtig. 'Maar hier hebben we dus niets aan.'

Om een lang verhaal kort te maken, ik ging op zoek naar een andere plek voor de ronde haken. En kwam uit in de gang. Ook handig. 'Ik wil die in de vorm van een deurknop', zei Zoon. Aan de andere hing ik de Pietenketting.
En zo kom ik richting het Sinterklaasverhaal, want hij is weer bijna in het land hè. Maar eerst even een close-up van mijn fijne knophaken, daar zit u vast op te wachten.
Dacht ik al.

Verder met de Sint. De prentjes waren om allerlei redenen in eerste instantie niet van plan om met elkaar Pakjesavond te vieren, maar worden toch een beetje onwennig nu het Sinterklaasjournaal weer van start is gegaan.

'Ik dacht vorig jaar dat dit toch wel het laatste jaar zou zijn dat hij zou geloven', zegt Oma prentje afgelopen weekend op haar verjaardag met een schuin oog naar Zoon. Uit een ongekend fanatisme hou ik hardnekkig vast aan het Sinterklaasgeloof bij Zoon. Dit heeft alles te maken met een persoonlijk trauma, namelijk dat ik op vierjarige leeftijd al hoorde dat de man met de witte baard mijn eigen vader was, die in mijn geboorteplaats Amstelveen de hoofdrolspeler van de plaatselijke intocht was.  

Zoals in veel families, komt ook bij ons het Pietenthema aan de orde. 'Ben benieuwd wat ze daarmee in het Sinterklaasjournaal gaan doen', zegt Zus. 'Hoezo dan?', vraagt Zoon verbaasd. Ik probeer hem uit te leggen wat de discussie is, wat geen eenvoudige opgave is als je koste wat het kost de Sintmythe in stand wil houden. Ik vermoed overigens dat er meer ouders zijn die daar deze dagen mee worstelen.
'Maar die pieten zijn toch geschminkt?', antwoordt Zoon. 'Dat zag ik al toen ik zes was!'
Verbluft kijk ik hem aan. Wie houdt wie nou voor de gek?

Hoe dan ook, de prentjes zijn weer bij elkaar op Pakjesavond.
Ik denk dat ik maar een haak van Muuto op mijn lijstje zet.
Samen met een apparaatje om op te sporen waar de elektriciteitsdraden lopen.