prentje en het donker

Als kind hield ik, net als veel kinderen, niet van het donker.
Ik moest daar aan denken toen ik het boek 'Het donker', geïllustreerd door de waanzinnig getalenteerde Jon Klassen zag liggen (uitgeverij Gottmer).
Ik legde het weer spijtig terug (want ik mag van mezelf geen illustratieboeken meer de kleine Petteflet in sjouwen), maar het bleef toch in mijn hoofd spoken.
Ach, u raadt het al, ik ging overstag. Met hetzelfde argument als waarmee ik ook de de Toverkist had aangeschaft; het past zo goed in mijn interieur.
Maar dat is eigenlijk niet het enige. Want behalve de geweldige vormgeving en kleurgebruik, vind ik de boodschap heel mooi.

Het jongetje Lazlo is bang in het donker. Maar in plaats van toegeven aan zijn angst, gaat hij op onderzoek uit. Hij zoekt het donker op. En wat zo fijn is, het donker helpt hem. Legt uit wat zijn functie is: ('Zonder het donker was alles licht, en dan zou je nooit weten of je misschien een lampje nodig had'). Het donker helpt Lazlo zijn lampje te vinden. Door niet weg te lopen, leert hij te dealen met de duisternis. Het donker mag gewoon blijven; het ventje weet nu hoe hij er mee om kan gaan.

Jarenlang hield ik niet van zwart; ik liep er met een grote boog omheen. Hoe feller de kleuren, hoe beter. Alles kleurrijk. Het donkere zo diep mogelijk weg stoppen.
Het afgelopen jaar voel ik me steeds meer aangetrokken door zwart. Hoe sterker ik me voel, hoe meer ik zwart ben gaan waarderen. Ik ben er niet meer bang voor; ik omarm het nu.

Het zwarte zorgt voor contrast.
Het maakt het lichte nog veel lichter.