prentje gloeit

Een paar maanden geleden heb ik tijdens de verhuizing mijn lievelingsobjectief uit mijn handen laten vallen. Uit frustratie heb ik hem met een nijdige boog de vuilnisbak ingesmeten, in plaats van het ding op te geven bij de verzekering, als vallend onder de inboedel.

Anyway, een paar dagen later vond ik mezelf terug bij de Mediamarkt, want ik wilde toch graag een vervangende lens voor mijn camera. Maar omdat verhuizen al aardig wat van mijn budget had opgeslokt, ging ik dit keer voor een goedkoper alternatief. 

Dat heb ik gemerkt. Mijn nieuwe objectief heeft erg veel moeite met scherp stellen in het donker. 

En soms doet ie het wel, alsof ie zich af en toe even vergist. 

Gisteren was ik met mijn lieve vriendinnetje T naar lichtkunstfestival Glow in Eindhoven. 

Een tijdje geleden had ik vooraf al kaartjes besteld voor Casa Magica, een lichtspektakel in een kerk. 

We waren trouwens nog bijna te laat, omdat we zo lekker zaten bij Usine. T en ik lopen twee keer in de week samen tien kilometer, maar staan dan nog vaak een half uur voor mijn huis door te praten, omdat we teveel gespreksstof hebben voor tien kilometer 'coughrunning'. 

T is een van de lichtjes in mijn leven.

Enfin, ons hardloopervaringen kwamen nu goed van pas, want dankzij onze sprint waren we net op tijd in de kerk voordat deze de deuren sloot. 

Om even later omringd te worden door een vuurzee van licht.

Maar wat ik ook probeerde met mijn camera, ik kreeg mijn lens niet scherp. Ik stond tussen fotografen die technisch perfecte foto's maakte, en mijn fototoestel weigerde dienst.

 Op dat moment realiseerde ik me dat ik twee dingen kon doen. 

Ik kon gaan kniezen en mijn avond laten verpesten ('waarom lopen de dingen nou noooooit zoals ik van te voren in mijn hoofd had?') of me laten leiden door de camera. Proberen het beste te maken van een situatie die anders uitpakte dan van te voren bedacht. Story of my life. 

Daarnaast, het is toch niet beeld te vangen wat het effect op mij is om in een kerk te staan, weggevoerd te worden door betoverende klassieke muziek en ondertussen overal licht te zien. 

Misschien komt de hallucinerende onscherpe foto hierboven juist wel het dichtst bij dat gevoel. 

Om op andere momenten wel weer haarscherp in te zoomen. 

Of juist het mystieke licht van de mist te vangen. 

Mijn objectief vertelt zijn eigen verhaal. 

Ik hoef alleen maar te volgen.