prentje in Breda

Goedemiddag, en hartelijk welkom bij weer een nieuwe episode van: 'Iets-Leuks-verzinnen-voor-een-11-jarige-licht-gameverslavende-Zoon-en-een-licht-gefrustreerde-moeder'.
In deze aflevering gaan we naar Breda.

Want mijn oog viel van de week op de tentoonstelling 'Minecraft at the museum' in het MOTI (Museum Of The Image).
'Kijk nou', zei ik iets te blij, 'ik heb iets gevonden dat we allebei leuk vinden'.
Want ik zag ook een andere tentoonstelling die mij aansprak: Nieuwe Lusten'; hedendaagse interpretaties van 'Tuin der Lusten' van Jeroen Bosch.

Dus, hup, Verloofde van Zoon in de auto laden en op naar Breda.

Bij de kassa was ik ze al kwijt; ze waren meteen doorgespeerd naar het Minecraftlogo een verdieping lager.
'We kunnen ook een speurtocht doen', zei ik nadat ik ze weer in hun nekvel naar boven had gesleept, 'en een soort Ganzenbord waarbij we zelf de pion zijn.'

Ik was weer iets te enthousiast.

Dus slofte ik in mijn eentje maar door de rest van het museum. Genoot ik van 'Nieuwe Lusten':

Ik kreeg ze alleen weer naar boven met de mededeling dat de tosti's klaar waren in het café.
Dus ik moest nu doorpakken. 'We gaan ganzenborden buiten als jullie klaar zijn.'

De museummedewerker moest er bij aan te pas komen aangezien Zoon en ik de regels anders interpreteerden en we allebei nogal euh fanatiek worden als we een spelletje doen.

'En nu de speurtocht!', riep ik overmoedig.
Maar ze waren alweer op weg naar de Virtual Reality bril en de beeldschermen.

'Dan ga jij toch leuk de speurtocht doen, mam'.

Enfin, dan naar de Van Gogh Mini's.

Een soort kijkdozen van vijftig kunstenaars die geïnspireerd zijn door het werk van Van Gogh.
'Nog niet klaar?', riep ik wat korzelig naar beneden.

Even later zat ik in mijn eentje maar weer achter een kop koffie in het café.
'Ik krijg mijn kinderen niet meer mee', zei ik mismoedig tegen het meisje achter de toonbank.
'Dat is heel gebruikelijk', antwoordde ze vriendelijk.
'Er komt hier ook regelmatig een oma met haar kleinkinderen. Tegenwoordig neemt ze haar boek mee en gaat ze in het café een uur of drie zitten lezen.'

Ik maakte nog maar een rondje over de markt buiten. Struinde wat door de museumwinkel en toen mijn parkeermeter afliep, moesten ze toch mee.

Was de dag toch gekomen dat Zoon enthousiast was over een museumbezoek.

Al was het dan niet helemaal zoals ik het voor me had gezien.

prentje op het graphic design festival

'Schoonheid'. Dat is het kaartje dat ik pakte en bij me hield toen ik laatst een waardenspel deed. Het doel was om drie kaartjes te verzamelen met woorden die bij je passen.
Ik probeer overal schoonheid te ontdekken. In kunst, in films, in fotografie, in mode, in vormgeving, in interieur, in eten, in muziek, in natuur, in mensen, in teksten. Soms zit de schoonheid juist in de lelijkheid.

'Ik ben opgevoed met kunst. Als kind werd ik altijd meegenomen naar musea. Dan ga je dingen herkennen hè. Daar heb je je leven lang profijt van.'

Ik kijk naar de vrouw naast me in het MOTI, het museum voor grafische vormgeving. Haar gesprekspartner knikt eenstemmig.
Ik ben niet opgevoed met kunst. Maar dat is niet erg.
Want het gaat er om of je oog hebt voor die dingen waar je blij van wordt. Waar je energie van krijgt.      
Of je schoonheid kunt waarnemen.

Mijn lieve vriendinnetje T en ik waren vandaag naar het Graphic Design Festival in Breda. En boy, wat werd ik daar blij van. Omdat er zoveel schoonheid was te ontdekken.
Niet alleen in de musa, of in gallery Pepper, maar ook op straat. Juist op straat. Op een aftands parkeerterrein waar de gaafste  street art was te vinden. Met een doorgangetje naar een dertien-in-dozijn winkelstraat waar de kleuren van de wand afspatten, voor het project urban signpainting.

En de mensen gunden het amper een blik waardig. Liepen er snel doorheen, om zo snel mogelijk bij de winkels te zijn.

Op twee blije guppies na. Die niet konden stoppen met fotograferen.

Schoonheid zit vaak ook in verbinding.

prentje in Breda

Zij en ik hadden al eerder een poging ondernomen. Maar toen bleven we veel te lang in het koffietentje hangen, en zakten we met de koffie verder af naar lunch en borrel. We hebben ook altijd zoveel te bespreken.
'Dit keer gaan we het anders doen', spraken we elkaar streng toe. 'We gaan alleen lunchen, en daarna gaan we naar Moti, het museum voor grafische vormgeving.' Het was ook nog het openingsweekend van de tentoonstelling Couture Grafique, over de kruisbestuiving tussen vormgeving en mode.

En daar hielden we ons aan. Maar het museum was niet zo groot, en we werden allebei niet zo geraakt door de tentoonstelling. Eigenlijk was mijn vriendinnetje het meest stylish van de hele tentoonstelling, zeker in combinatie met de zwart-wit muur.
Dus toen hadden we gelukkig ook nog tijd om samen te winkelen, en thee te drinken met Pamela, de sympathieke eigenaar van de leukste winkel van Breda, Feito com Amor.

Toen ik naar huis reed, bedacht ik me dat dit dichtbij komt bij mijn favoriete manier om een zaterdagmiddag door te brengen. Lunchen, museumbezoek, shoppen en thee drinken.
En dat dan met iemand die niet alleen dezelfde smaak heeft, maar zoveel meer meebrengt.

En terwijl ik over de snelweg zoefde in mijn kleine autootje, voelde ik me opeens heel rijk.

prentje in Breda

Met haar had ik een heerlijke dag in Breda. De bedoeling was dat we het 'voorheen Grafisch museum' zouden bezoeken, maar dat hebben we niet gehaald. De koffie ging over in de lunch, de lunch ging over in winkelen en toen was het zo maar vijf uur, sluitingstijd van het museum.
Onze gesprekken gaan van elementaire levensvragen over in de nieuwe collectie van Ferm Living.
Wat ben ik blij met haar.

Samen winkelen kunnen we ook heel goed. We kennen elkaars smaak, en hebben aan een half woord genoeg.
Naast het museum hadden we een ander doel (wel gehaald): de fantastische winkel Feito com amor. En daar zag ik 'm: de ideale letterbak.
Thuisgekomen werd deze meteen vol gezet door Zoon en zijn vriendje, waardoor het geheel wat minder euh.. stylish werd dan ik in mijn hoofd had.

Maar dat maakt ook niks uit. Zelfs vol Gomu-gummetjes blijft ie leuk.