prentje en de pietenkoekjes

'Ik heb binnenkort mijn kookkring op school', vertelt Zoon. 'Zal ik stokbrood met kruidenboter doen?' 'Weet je wat ook leuk is?', zeg ik, terwijl ik de Allerhande doorblader, 'om pietenkoekjes te bakken, zo vlak voor Sinterklaas. Kijk, hier staan ze.'

Enfin, inmiddels is het woensdagmiddag en wordt het wel eens tijd om aan de slag te gaan. Maar ik heb ook een spoedklus van mijn werk, een vriendin die een luisterend oor verdient, een studie-opdracht die nog af moet en inmiddels is ook de legendarische dag aangebroken dat Zoon geen enkel paar sokken meer heeft dat bij elkaar hoort. 

Midden in de ravage van half afgemaakte bedden, rollen behang en schoenen die op-hoop-van-zegen de hele week voor onze zogenaamde open haard staan (want je weet nooit maar nooit met die Sint, volgens Zoon) beginnen we met de koekjes. Althans, we beginnen samen, want Zoon haakt snel af om naar 'Waar is het paard van Sinterklaas?' te kijken op tv. En zo sta ik, geheel tegen mijn principes in, in mijn eentje de kookkring van Zoon voor te bereiden. 

Waarom moest ik nou weer zo nodig zeven verschillende kleuren marsepein kopen? Waarom veegde ik het stokbroodplan van tafel?
En waarom zien de koekjes er heel anders uit dan op het plaatje in de Allerhande?

Wat wil ik toch altijd bewijzen? 

Waarom wil ik de liefste moeder, de meelevendste echtgenote, de beste vriendin, de trouwste werknemer, de leukste ex, de aardigste collega, de grappigste blogger, de attentste zus en de creatiefste student zijn?

Nogmaals, wat wil ik bewijzen? Ten koste van mezelf? Want dat het niet ok is om continu te multitasken, heb ik inmiddels wel begrepen. Die signalen komen wel door.

 En, terwijl ik een stuk marsepein in mijn mond stop en Man arriveert (die droog opmerkt dat ik effectief gebruik heb gemaakt van de ruimte in de keuken), realiseer ik me voor de zoveelste keer dat goed genoeg ook prima is.

En ik hou niet eens van marsepein. Te zoet.

prentje en het perfectionisme

Vroeger (lees: tot een paar weken terug) was ik behoorlijk perfectionistisch. Ik herinner me dat ik vorig jaar op 31 december voornam om in het nieuwe jaar geen fouten meer te maken. Op 1 januari zat ik brullend achter de computer omdat ik net per ongeluk het verkeerde Kerstkeuzekado had besteld. Zinloos dus. Nu kom ik er steeds meer achter dat perfectionisme zo 2009 is. En eigenlijk ook heel saai. Moe word ik af en toe van verhalen van moeders wiens kinderen altijd hun bord leeg eten (Zoon lust 1 groente: komkommer. En trots dat hij daar op is.) Deze kinderen liggen ook altijd om 7 uur in bed (wij halen het nooit Zoon voor half 9 in bed te krijgen. Maar hij krijgt wel altijd een verhaaltje voorgelezen. Zo zijn we dan wel weer.) En goed dat ie het doet! Dus ik trek me niets meer aan van dat soort verhalen. Want dat het niet helemaal perfect is, heeft ook zijn charmes. Dus heb ik mijn fototoestel gepakt toen ik zag dat er drie auto's geparkeerd stonden in de kerststal. En neem ik me dit jaar voor met Oud&Nieuw dat ik van mezelf heel veel fouten mag maken in het nieuwe jaar.