prentje en de kerstgedachte

Tussen alle kerststress door logeer ik bij haar. We vieren een pre-kerstfeestje samen, met een high tea bij Villa Augustus, onze favoriete hang-out.

De high tea is zo overdadig dat we de geplande risotto thuis maar overslaan. 

Samen hangen we op haar bank met wijn, oerbrood en tapenade uit de Villa, en de dvd Moonrise Kingdom. 

Ik geniet van de rust in haar heerlijke huisje (en denk maar even niet aan de chocobombe van Jamie Oliver, die Man wil maken voor het kerstdiner maar die minimaal een nacht moet overwinteren in de vriezer, die overvol zit).

Als ik de volgende dag naar huis ga, mag ik dit cadeautje meenemen:

Ik arriveer weer in mijn overvolle kersthuis. Ik betrap mezelf er op dat het me ook heerlijk lijkt om zo'n sereen wit huisje te wonen, met een of twee smaakvolle kerstversieringen. Mijn hele huis roept kerst, van de keuken tot Zoon's kamer:

Ik kan nu eenmaal niet zo goed maat houden als het om kerstversiering gaat. Van kitsch tot kwaliteit: alles staat door elkaar heen.

Het houten kerststalletje kreeg ik ook van haar. Ik wilde het eerst samen met Zoon beschilderen (zoals de bedoeling is), maar ik vond 'm zo eigenlijk mooier.

Zoon en ik kijken mijn favoriete kerstfilm 'A Nightmare before Christmas'. Tot mijn grote vreugde ontdek ik in de film opeens mijn eigen Tim Burton's poppetje:

Als ik naar buiten ga om de laatste kerstboodschappen in huis te halen, ondertussen piekerend hoe dat nu moet met de overvolle vriezer, valt mijn oog opeens op een winterblad voor mijn neus:

Ik ben diep geraakt door de schoonheid. Het lijkt net een vlinder.

En opeens realiseer ik het me. Kerst gaat niet om decoratie, overvloedig of simpel, of om chocoladebommen die niet in de vriezer passen.
Kerst gaat om het samenzijn met de mensen van wie je écht houdt (of dat nu met de kerstdagen zelf is, het weekend ervoor of de week daarna) en misschien ook een beetje om het stilstaan bij pure schoonheid tussen alle bijzaken door.

Soms ligt het letterlijk voor je voeten.