prentje in Aarhus

Eerst zag ik het meisje. Ze liep in een dun zomerjurkje op straat. Daarna de ietwat gezette jongen die haar hard achterna liep. Ik bleef even staan. Het duurde niet lang voor hij haar had ingehaald. Het meisje keek verbaasd op toen hij haar aantikte. Vervolgens overhandigde hij haar de knuffel, die ze blijkbaar had laten liggen. Het meisje drukte de knuffel extra stevig tegen haar magere lijfje. Daarna liep de jongen terug naar de supermarkt waar hij werkte. Mij in ontroering achterlatend. Sprookjes bestaan ook in real life. 

Dáárvoor hoef je dus niet naar het Hans Christian Andersen Museum in Odense. Wel voor het geweldige gebouw van de Japanse architect Kengo Kuma. En eigenlijk ook wel voor de prachtige expositie over het leven van de Deense sprookjesverteller. 

De reden dat ik in Denemarken was, had alles te maken met Zoon die een half jaar in Aarhus studeert. Wat was het heerlijk om hem weer in mijn armen te kunnen sluiten na zo ongeveer de langste maand van mijn leven. 

En wat doet hij het goed. Voor het eerst op zichzelf, voor het eerst lange tijd alleen in het buitenland. Hij heeft zijn draai gevonden. Ik maakte kennis met zijn vrienden, nam hem en zijn Indiase huisgenoot mee uit eten. Kreeg een prachtig boekje als dank (de huisgenoot vertelde dat hij zijn moeder belde om te zeggen dat ik hem trakteerde. Het eerste wat zijn moeder zei: wat geef je haar?). 

Nou een prachtig Indiaas boekje dus met als opdracht om er elke avond voor het slapen gaan drie dingen in op te schrijven waar ik dankbaar voor ben. 

Voor nu ben ik dankbaar dat ze het samen zo leuk hebben (ook al moest ik Zoon wel even vertellen dat hij de badkamer een keer moet schoonmaken. Waarop hij zei: dat hoeft toch niet? Ik ben er toch maar een half jaar?. So much voor de huishoudelijke kwaliteiten die ik hem heb bijgebracht. Laten we het er op houden dat ik het accent op andere dingen heb gelegd.)  

Waar ben ik nog meer dankbaar voor? Voor hoe ik stukje bij beetje opkrabbel, hoewel ik nog steeds verdrietig ben (en dit toe durf te laten). 

En tot slot voor het feit dat ik ondanks deze lastige periode de moed heb gevonden in mijn eentje een week naar Denemarken te gaan. Het viel niet altijd mee, juist omdat Zoon zijn draai goed heeft gevonden, had hij niet altijd tijd voor zijn 'mor' en ben ik veel alleen op pad geweest. Ik heb genoten van de prachtige natuur, de gemoedelijke sfeer en de hoge kwaliteit van leven in deze Deense stad.

En voor altijd blijf ik in sprookjes geloven.