prentje en het weekendje alleen

Omdat ik een aantal zaken rustig op een rijtje wilde zetten, ging ik dit weekend in mijn eentje naar het kabouterhuis aan zee.
Ik hoefde alleen maar voor mezelf te zorgen.

Als ik aankom, trekt net de lucht helemaal dicht. Dat voorspelt niet veel goeds.
Ik pak rustig mijn spullen uit (dat is een van de voordelen van een eigen plekje, je hoeft niet zoveel mee te nemen) en stap op de fiets om boodschappen te doen in het dorp.
Ik laad m'n mandje vol met lekkere hapjes en een flesje wijn.
Koken ga ik toch niet doen dit weekend.
's Avonds heb ik goed gezelschap van Frieda Klein, de hoofdpersoon van de nieuwe Nicci French; cadeautje van Zus.

De volgende ochtend trek ik mijn hardloopkleren aan. Ietwat overmoedig besluit ik het pad te verlaten, om na een half uur te concluderen dat ik echt verdwaald ben. Het gebied waar ik al jaren doorheen fiets, ziet er opeens als loper heel anders uit.
Even voel ik me heel alleen.
Het duurt voor mijn gevoel een hele poos voor ik het pad weer heb gevonden.
Verkleumd sta ik even later onder de buitendouche, om me daarna weer terug te trekken in mijn eigen huisje met mijn dikke boek.

In de avond trekt de lucht eindelijk wat open, en fiets ik naar mijn favoriete strandtent voor een kop thee op het terras. Ik trek een Elle Wonen uit het rek binnen en installeer me op de enige lounchebank die het terras rijk is. Terwijl ik mijn bestelling doorgeef, realiseer ik me dat ik de hele dag niemand heb gesproken. Wat klinkt mijn stem opeens raar. Vermanend spreek ik mezelf toe.

Zondagochtend, de dag verwelkomt me met een stralende zon. Ik zet een pot sterke koffie en ga met mijn beker op het houten bankje voor het huisje zitten. Vandaag ga ik er op uit; het is koffermarktdag.

Ik fiets langs een limonadekraampje met twee blonde jongetjes erachter. 'Limonade mevrouw?', roept er een opgewekt naar me. 'Misschien op de terugweg', roep ik terug.
Mijn stem klinkt weer normaal. Ik bel Zoon. Enthousiast vertelt hij over de bioscoop, en dat hij het broeikaseffect heeft gekregen bij McDonalds. Als ik begin te lachen, vraagt hij verontwaardigd of ik soms niet weet wat het broeikaseffect is. 'Ik wist alleen niet dat dat tegenwoordig bij je Happy Meal zit', mompel ik terug.

Op de kofferbakmarkt zie ik twee houten muzikantjes, maar ik mag ze niet kopen van mezelf. Heb ik onlangs niet geconcludeerd dat ik teveel spullen had? Ik verlaat de markt en fiets door naar Bergen, het mondaine kustplaatsje verderop. In Bergen denk ik nog steeds aan de muzikanten; het is net of ze een liedje spelen in mijn hoofd. Met een omweg fiets ik terug. Ik weet nog precies waar de mevrouw staat. 'Voor twee euro mag je alle houten figuurtjes mee nemen'. Ik kijk naar het dienblad vol poppetjes. Crap. Daar gaan mijn minimalistische inrichtingsplannen.

En zo glijdt het weekend voorbij. Ik maak een lange strandwandeling, warm wat eten op en sluit dan mijn huisje af.

Terwijl de zon nog schijnt, rijd ik terug.

Ik kan best voor mezelf zorgen.

Een weekend.