prentje in Utrecht

Terwijl ik aan het trainen was voor de 10 kilometer-loop, zeiknat geregend en hopeloos verdwaald in het park waar ik al jaren bij woon (is er ook een woord voor verdwaal-dyslexie?) en weer op hetzelfde punt uitkwam waar ik al eerder was langsgekomen, belde Zoon met vriendje om hem mee te vragen naar Verschrikkelijke ikke 2.
Toen ik thuiskwam (ok, opgehaald was) hoorde ik dat vriendje toevallig ook met zijn familie naar dezelfde film zou gaan, en zij hem op hun beurt mee hadden gevraagd.

Ik ging de mama maar even bellen. 'Ehm, ik wil eigenlijk zelf ook naar Verschrikkelijke ikke', zei ik voorzichtig tegen de Etsy-mama, want we kennen elkaar inmiddels wel een beetje, maar het is toch altijd even afwachten hoe zoiets valt. Sommige ouders gaan uitsluitend voor hun kinderen naar tekenfilms en vinden er zelf geen ruk aan. Ik ben niet zo'n ouder, zoals u inmiddels waarschijnlijk wel weet. Ik neem Zoon mee als excuus zodat ik lekker naar alle animatiefilms kan zonder opgetrokken wenkbrauwen van andere bezoekers. Zo was hij vorige week ook mee naar de Pixar tentoonstelling, hoewel ik daar uiteindelijk meer volwassenen dan kinderen zag.

'Woehoe', zei de Etsy-mama, 'ik vind dit soort films zelf ook altijd zo leuk'.

En dus gingen de mama's uiteindelijk samen naar de film.
En werden ze ook door eens verrast door de kunstroute Call of the Mall, (met onder andere een groene muur en een gebloemde theepot) waar ze ook allebei van houden.

O ja, ze hadden ook nog drie jongetjes mee als excuus.
Die vonden het gelukkig ook leuk.