prentje en de verbazing

Ik ging naar Rotterdam voor de tentoonstelling van Philippe Halsman 'Verbaas mij' en kwam erachter dat ik de stad vervreemder vond dan de surrealistische foto's van onder andere Dalí.

Op elke straathoek wachtte me een nieuwe verrassing.
Boksers in de ring, een trap naar de hemel.
Miniatuurmensjes.
Stadseenden die een nest maken van plastic.
Foto's in het water. Een draaimolen in de woestijn.

I never promised you a rose garden.
Bloeiende lavendel, zo schitterend dat je ogen er van pijn doen.
Van Engeland, België, Zuid-Frankrijk, Azië, naar Marokko, Amerika in five seconds.
Tijdreizen door alle decennia heen.

Maar het raarst vind ik nog de mensen die onverstoorbaar door de stad lopen. 

Het niet zíen. 

prentje in Rotterdam

Er waren twee tentoonstellingen die me naar Rotterdam brachten: de overzichtstentoonstelling van straatfotograaf Robert Doisneau in het Nederlands fotomuseum, en XXXL Painting in de Onderzeebootloods, een samenwerking tussen Boijmans van Beuningen en het Havenbedrijf Rotterdam.

Toen ik zo oud was als Zoon nu, was ik dol op de fotograaf Doisneau. Ik kocht van mijn zakgeld ansichtkaarten in een kaartenwinkel in Amsterdam, en die hing ik ingelijst op in mijn kamer.
Helaas is dat gen niet overgedragen op Zoon. Terwijl ik me waande in Parijs in de jaren '30, speerde hij door de tentoonstelling heen, om beneden in een kunstinstallatie Tom & Jerry tekenfilms te gaan kijken. Hoewel hij toch bovenstaande pose bedacht.
Dat dan weer wel.

Terwijl Zoon in een speeltuintje buiten speelde, keek ik uit het raam van Hotel New York bezorgd naar het water. Het stormde behoorlijk, en ik wilde nog met de boot naar het haventerrein voor XXXL Painting. Zouden we dat dan maar laten varen?

Gelukkig zijn we toch gegaan. Want na een spectaculaire boottocht, kwamen we opnieuw in een andere wereld. Wat een geweldige tentoonstelling is dit. En wat een waanzinnige omgeving. De lichtval tenslotte zorgde nog voor een extra dimensie.

Zoon was met name erg teleurgesteld dat er geen onderzeeër te bekennen was in de Onderzeebootloods en wilde vooral weer snel met de boot terug. Na keiharde onderhandelingen (okee, we gaan wéér naar de McDonalds vanavond) kon ik nog net een paar foto's maken.

Terug in het centrum van Rotterdam raakten we in onze zoektocht naar de Mac voor de derde keer deze dag verzeild in een andere wereld: die van het Zomercarnaval. 

En even ervoer ik wat Robert Doisneau ook gevoeld moet hebben: de schoonheid ligt op straat.

Een beetje daas van alle indrukken zaten we even later boven onze frietjes. 'Goed dat we naar de McDonalds zijn gegaan hè mam', zei Zoon tevreden. 'Want anders had je het carnaval gemist'.

Ik keek naar het blonde koppie boven de Happy Meal.
We hadden op onze eigen manier allebei een volstrekt andere dag beleefd, met het accent op heel andere dingen.

Maar allebei hadden we genoten.

prentje in Rotterdam

En omdat we toch aan de lichtfestivals waren begonnen, gingen we maar all the way, en reisde we ook af naar Rotjeknor voor het China Light Rotterdam.
Maar niet voordat we eerst de tentoonstelling Opgewonden Beestjes bezochten bij de Kunsthal en het Natuurhistorisch Museum:

We waren nu toch in Rotterdam, waar we niet zo vaak komen, dus pikten we die tentoonstelling mooi even mee.
Fijne kunst ook buiten het museum:

Soms ligt kunst letterlijk op straat.
Maar goed, toen werd het toch zoetjesaan tijd om naar het park onder de Euromast af te buigen. Omdat we toch nog een beetje aan de vroege kant waren, dronken we wat in een sjiek restaurant in het park, waar ik enorm detoneerde op mijn All Stars.

Nu was het eindelijk donker genoeg om volop van de lichtjes te kunnen genieten. Ik was een paar jaar geleden in Dierenpark Emmen ook al naar dit lichtfestival geweest, maar het blijft leuk. Soms is het kitschy & over the top, maar toch een flinke aanrader.

Zeker in deze donkere maanden.