Eigenlijk ging ik voor de Hipstamatic-tentoonstelling naar de Kunsthal. Maar waar ik echt door uit mijn schoenen werd geblazen, was de expositie van Ayako Rokkaku, een Japanse kunstenaar. Ik wist dat ze daar 'live' aan het schilderen was, maar ik wist niet dat er vier hallen aan haar kunstwerken waren gewijd.
Om eerlijk te zijn, kende ik haar werk ook niet, voor ik naar Rotterdam afreiste. Maar wat was ik geraakt door haar kleuren en figuren. De hele expositie beleefde ik als een grote trip. Althans, ik denk dat dat zo voelt.
Haar eerste werk schilderde ze op stukken karton. Met haar handen. En zo werkt ze nog steeds.
Het leuke is; het ziet er allemaal heel liefelijk en onschuldig uit, tot je iets beter kijkt. Ik citeer nu even:
Onder de lieflijke fantasie zitten tal van emoties, driften, angsten, onzekerheden en overtuigingen die Rokkaku op het doek overbrengt. Fantasie en fabel spelen een grote rol, al blijven de voorstellingen geloofwaardig en herkenbaar. Soms slaat de hoge aaibaarheidsfactor om en krijgen de meisjes in haar werk een boosaardige blik. Kunst met een rafelrandje: ik hou daarvan.
En het werd beter en beter. Ayako heeft samen met nog een paar Japanse kunstenaars een animatiefilm gemaakt, die ook in Rotterdam werd vertoond (moooi!) In de volgende hal werd ik verrast door allerlei stills uit de film. Het huisje was zelfs compleet nagebouwd (
om een duidelijker beeld te krijgen: klik maar even op de foto).
En net toen ik dacht dat het niet meer mooier kon, stond ik opeens oog in oog met Ayako. 'I love your work', stamelde ik. 'It makes me happy'. 'Thank you', zei ze heel beleefd, zoals Japanners dat alleen maar kunnen. Ze vroeg waar ik vandaan kwam. Aah, ze was twee keer in Utrecht geweest. Okee, geen hoogstaande conversatie, maar het is al zo leuk om met iemand te praten die je bewondert.
Helaas ging ze niet meteen aan het werk, want ze had familie over uit Japan. Ze is wel
hier live te bewonderen, er hangt een webcam in het museum.
Maar voor mij was het zo wel voldoende. Genoeg getript voor een dag.
