prentje begint te wennen

De dagen krijgen steeds meer een eigen ritme.
De Petteflet komt steeds meer op orde, ik werk hard, probeer zo goed mogelijk voor Zoon te zorgen.

Maar soms hè, dan overvalt het alleen wonen me opeens.
Na een heftige dag op mijn werk, mis ik het dat er niemand is om mijn verhaal te kunnen doen.
Als ik uren met Ziggo aan de telefoon hang omdat de zojuist gehuurde film niet kan worden afgespeeld ('mevrouw, ik kom NU naar u toe om het kastje persoonlijk een dreun te verkopen').
Als de vuilniszak scheurt.
Als ik een paar appjes verstuur en niemand meteen reageert.
Als de bezoekersteller van mijn blog continu blijft 'hangen'.
Als het leuke pakje in de brievenbus mijn nieuwe lenzen blijkt te bevatten (veel draagcomfort gewenst!).
Dan vind ik mezelf wel een beetje zielig.
En ik weet wel dat je je met z'n tweeën ook alleen kunt voelen.
Maar opeens lijkt dat minder erg.
Mis ik de sjeu. De sprankeling.

Gelukkig zijn er ook de fijne momenten.
Een onverwachte klik.
Het notitieblok van Ikea dat begint met een gedicht.
De lieve reacties.
De slappe lach met Zoon (hangend boven mijn zoveelste kookpoging: 'mam, dit gaat 'm niet worden'.)
Een nieuwe stortdouche.

En dan weet ik weer dat ik alles zijn eigen tijd moet gunnen.
Dat het goed komt.
Maar soms.