prentje aan zee

Ik had mijn kabouterhuis aan zee voor het eerst verhuurd. Aan vriendin A. Voor twee weken.

De eerste paar dagen kwam het met bakken uit de lucht. Mistroostig keek ik vanuit mijn kantoorraam naar buiten.
Zou vriendin A zich wel vermaken? Het kabouterhuis is vooral ingesteld op mooi weer.
Gelukkig hadden we regelmatig telefonisch contact. Ze vond het er heerlijk. Vriendin A kwam helemaal tot rust.
Was het niet door de omgeving, dan wel door de inrichting van het kleine huisje.
Zij en haar dochter keken dvd's, en hadden 's avonds gezellig de kaarsjes aan.
Opgelucht legde ik de telefoon neer na zulke telefoontjes.
Op de een of andere manier voelde ik me toch verantwoordelijk.

Tegen het weekend van de eerste week brak de zon door.
Vriendin A had aangeboden dat ze het leuk vond dat ik langs kwam, dus reed ik naar de kust.
Ik dacht dat het onwennig zou zijn, maar dat was helemaal niet het geval. Haar vriend had inmiddels ook het kabouterhuis ontdekt, en met elkaar hadden we een heerlijke zaterdag. Er zijn weinig mensen met wie ik zo kan lachen als met vriendin A + vriend.
We delen hetzelfde bitterzoete gevoel voor humor.

De tweede week brak aan, en de zon begon overdreven hard te schijnen.
Ik begon mijn huisje aan zee wel een beetje te missen.
Maar eigenlijk was dat ook niet erg.
Je weet pas wat je hebt als je het (even) kwijt bent.
'Ik denk dat je zaterdag weer bezoek krijgt' appte ik naar vriendin A.
'Gezellig', appte ze terug.
Was het wel slim om nog een keer te gaan als het de vorige keer zo leuk was?, piekerde ik een eindje weg in de Petteflet, waar het genadeloos warm was. 'Kon het dan niet alleen maar tegenvallen?'
Ik stelde mezelf gerust dat er dit keer sowieso een andere dynamiek zou zijn, omdat ik Zoon meenam.

We spraken af dat ik zaterdagavond weer het huisje van haar zou 'overnemen'.
En weer hadden we een zalige zaterdag. Met strand, ijsjes, ligbedjes, goede gesprekken met heerlijke wijn en diner aan zee werd het opnieuw een dag met een gouden randje.
De magie van de week ervoor was er nog steeds.
Aan het einde van de lange avond droeg vriendin A de sleutel over.
Een beetje spijtig wierp ze nog een laatste blik op het witte kabouterhuis.

De volgende ochtend regende het.

Ik volgde het voorbeeld van vriendin A, en keek drie afleveringen van mijn favoriete Deense serie achter elkaar.
Een beetje schuldig keek ik naar Zoon, die de hele ochtend achter zijn DS zat.
'Jij mag zeggen wat we vanmiddag gaan doen', zei ik wat lafjes.
Inmiddels trokken de buien een beetje weg.
'Samen met de frisbee overgooien, tosti op het strand en chocoladefondue delen bij de Zilte Zoen', was zijn antwoord.

Nou, en dat deden we toen maar.
Zoon vond nog een golfballetje in de duinen. Hij speelde er wat mee in zee, tot de golven het balletje meenamen en niet meer teruggaven.

'Maar dat geeft niets', zei hij toen we richting de Zilte Zoen reden.
'Het is tenslotte ook een golfbal.'

prentje op de prairie

De zon schijnt al uitbundig als ik mijn auto parkeer bij het kabouterhuis aan zee.
Het belooft een mooi weekeinde te worden, in ieder geval qua weer.

Ik zie er niet meer tegenop om alleen te gaan, sterker nog: ik kijk er naar uit.
Na een week fulltime werken verlang ik naar rust. Even geen overleggen, vergaderingen, gesprekken.

Eerst maar eens koffie zetten. Al snel ruikt het hele minihuisje naar verse koffie.
Ik inventariseer wat ik nodig heb aan boodschappen, en pak de fiets uit het schuurtje.
In Schoorl stap ik de biologische supermarkt binnen. Sinds een poosje ben ik nogal een foodie geworden.
Zeker in deze hectische tijd is het belangrijk om goed voor mezelf te zorgen.
Veel bewegen, gezond eten.

Terug in het huisje maak ik een speltbroodje geitenkaas-rucola-frambozen-pompoenpitten.
Fijne basis voor een flinke fietstocht.

Als ik door de duinen fiets, bedenk ik me hoe ik een poosje geleden arriveerde in mijn huisje.
Tot de tanden toe gewapend met dvd's, boeken en tijdschriften, want o hemel, ik zou anders wel eens geconfronteerd kunnen worden met mezelf.

De afgelopen periode is een achtbaan geweest van gebeurtenissen, emoties en beslissingen.
(En ja, binnenkort komt er weer een vervolg op 'prentje verhuist', maar er was even een pauze nodig).
Best moeilijk soms, maar het brengt me ook weer nieuwe inzichten.
 
Ik word afgeleid van mijn hersenspinsels als er opeens links en rechts van mijn fiets prachtige paarden opdoemen. Gewoon, los in de duinen.
Ontroerd door de schoonheid van dit gebied, trap ik verder.
Bij de volgende bocht blokkeert een enorme bizon plotseling het fietspad.
Ik blijf een poosje staan, al was het alleen maar om de verschillende reacties van de andere fietsers te observeren. ('Piet, Piet! Dit vind ik Echt Eng hoor!').

En, terwijl ik weer op de fiets stap, komt er een nieuwe gedachte bij me op.

Na 42 jaar ben ik mezelf eindelijk leuk gezelschap gaan vinden.

prentje en het bevrijdingsweekend

Het is zaterdagochtend en Zoon en ik rijden naar het kabouterhuis aan zee. We zingen samen hard mee met de radio.
'Ik snap alleen niet waarom die meneer steeds zingt: "voordat de boom valt", mompelt Zoon.

Waarom lukt het me aan zee toch om zoveel meer in het moment te leven? Schuiven we aan op het terras als we eigenlijk boodschappen zouden doen, maar veranderen spontaan van gedachten omdat de zon begint te schijnen.
En schampert Zoon 'dat doet gewoon fysiek echt pijn hè mam', als ik tot drie keer toe wordt genegeerd door de serveerster.

Besluit ik om niet op de rommelmarkt te gaan staan (terwijl de hele auto tot de nok toe vol geladen is met spullen), omdat Zoon nog zo heerlijk ligt te slapen.

Het lukt me daar wel.
Simpelweg genieten.
Van de natuur.
Van de zon op mijn huid.
Van het urenlang op een terras zitten.

En vooral, vooral genieten van mijn vroegwijze, filosofische en geestige Zoon.
Mijn voorbeeld hoe je helemaal op kunt gaan in het moment.

prentje over afscheid en een nieuw begin

De zon scheen, maar toch kon je de herfst al in de lucht ruiken.
Het seizoen liep ten einde van het kabouterhuis: van 1 april tot 1 oktober kan ik gebruik maken van mijn hutje aan zee.
Water en gas werden afgesloten, het beddengoed en het andere textiel kon mee naar huis om te wassen.
Het kleine autootje was er helemaal vol van.

Ik voelde me wat weemoedig; op dit moment bestaat mijn leven voor een belangrijk gedeelte uit afscheid nemen. Loslaten. Ook nu werd er weer een periode afgesloten.
Nog één keer draaide ik me om.
'Bedankt voor afgelopen tijd', fluisterde ik zachtjes.

Elk afscheid betekent ook een nieuw begin. Groei. Een frisse start.
Nam ik gisteren afscheid van mijn baan, vandaag liep ik hetzelfde kantoor opnieuw binnen.

Nu in een andere functie. Na bijna 7 jaar gewerkt te hebben bij mijn huidige werkgever als communicatiemedewerker, begon ik vandaag als communicatieadviseur.
Ik had nog hetzelfde bureau, maar toch voelde het anders.
Een jas die nét wat beter zit. Flinke uitbreiding van mijn uren. Nieuwe werkzaamheden.

Ik gaf mezelf een klein cadeautje om mijn nieuwe baan te vieren: bovenstaande theedoek.
Want ondanks alle veranderingen blijven sommige dingen toch hetzelfde, zoals mijn liefde voor het (vintage) circus.

Gelukkig maar.

prentje en het Pinksterweekend

Zoon en ik vertrokken samen naar de kust om het Pinksterweekend in ons kabouterhuis door te brengen. 

Hoe dichter we bij zee kwamen, hoe bewolkter het werd.  

Maar op de een of andere manier vond ik dat niet zo erg.

Gelukkig hadden de vriendjes van Zoon zich ook niet laten afschrikken door het weer.
Met als gevolg dat Zoon niet meer van het terrein was af te slaan.
Ik fietste daarom alleen naar het dorpje verderop.
Langs de houten huizen aan de duinenrand.
Voorbij het kraampje waar je zelf geld in een kluisje mag stoppen als je een bosje bloemen meeneemt.
Ik slenterde over de kofferbakmarkt, maar vond niets dat me kon bekoren.
In de dorpssupermarkt verzamelde ik de ingrediënten voor Zoon's favoriete weekendmaaltje; pannenkoeken met aardbeien.
Met mijn fietstassen vol boodschappen reed ik terug over het schelpenpad.    

Ik kreeg de jongens zover om mee te gaan maar het strand.
Ze bouwden een fort en ik keek naar de zee.
Altijd dezelfde zee, en toch elke keer weer anders.

Onze strandtent was ondanks het weer redelijk vol.
Ik bestelde warme chocolademelk met slagroom.
Had ik dat ooit eerder besteld in mei?

Zoon ontdekte een automaat vol kauwgomballen en echte gouden ringen.
Stond die er altijd al?
Ik gaf Zoon een euro die hij inwisselde voor twee muntjes van 50 cent.
Hij trok een ring uit de automaat en liet hem ons zien.
Voor zijn Verloofde, sprak hij trots, zijn ogen glanzend van voorpret.
En nu een voor jou, mama.
Het apparaat maakte hetzelfde geluid als ik me nog kon herinneren toen ik acht jaar was.
Sommige geluiden vergeet je nooit.
Ik schoof de ring om mijn vinger.

We liepen langzaam terug, het begon steeds harder te waaien.
Ik zette de kachel wat hoger in het huisje en pakte mijn boek.

Het leven in het huisje aan zee kent een eigen ritme.
Alles is hetzelfde.

En toch is alles anders.

prentje aan zee

Wat heb je nodig voor een fijne vakantie? Wat zijn de ingrediënten die van een weekje weg een supertrip maken? Ik denk daar regelmatig aan.

Zoon en ik reden naar ons kabouterhuis aan zee, na een geslaagde Koninginnedag. Zoon omdat hij een recordomzet had, ik omdat ik voor weinig twee Alain Grée-boeken in Utrecht op de kop had kunnen tikken, de avond voor Koninginnedag.

We waren moe, en toen we aankwamen, waren er geen vriendjes voor Zoon op de camping.
Nadat we samen twee dagen Jeu de Boules, voetbal, tennis en Beachball hadden gespeeld, waren we het allebei een beetje zat. Bovendien was het 's avonds erg koud en twijfelde ik of het wel leuk was om elke keer naar dezelfde plek te gaan.

Maar toen arriveerde er een vriendje (Zoon tegen vriendje: 'ik zit hier al twee dagen alleen met mijn moeder. Twéé dagen!) kwam de Verloofde van Zoon langs met haar familie (en hadden we een avond vol geluk aan het strand met een picknickkleed, een fles wijn en een pan macaroni) en zag de wereld er opeens weer heel anders uit.

Ik zag een vader met zijn zoontje, midden in het looppad van de Kofferbakmarkt, samen verdiept in een  net aangeschaft spelletje, de wereld om hen heen vergetend.

Ik zag bollenvelden, vol hyacinten en tulpen, zover als je maar kon kijken.

Ik zag in een winkel een prachtige illustratie op een reisblocknootje, waar ik blij van werd.

En ik zag de zee.

En bijna direct aan zee, een beetje verscholen in de duinen, mijn kabouterhuisje met minituintje (en een nu weer blije Zoon).

Ik keek kortom met andere ogen naar mijn vertrouwde omgeving.

En realiseerde me dat dit de plek is waar ik me thuis voel.

prentje en de teksten

We zijn samen in het kabouterhuis, Zoon en ik. Het is officieel herfst nu, en dat merken we. We zien het, voelen het, ruiken het.
Zoon heeft een geheime hut gebouwd in het bos. De dennenappels zijn de wapens tegen indringers.

We gaan fietsen. Ik denk continu aan iemand in mijn omgeving die me lief is, en het moeilijk heeft nu.

'Weet je wat het aller-, aller-, allerpijnlijkst is?', vraagt Zoon. Ik verwacht een antwoord als: 'van vijf kilometer hoogte naar beneden vallen', of 'als er twintig ninja's je tegelijkertijd aanvallen'.
Hij is heel erg acht, mijn Zoon, en druk in zijn hoofd met stoere verhalen.

'Nou?', antwoord ik een beetje afwezig.
'Als iemand je gevoelens kwetst', zegt hij serieus.
Mijn kleine, wijze huisfilosoof.
'Dat is inderdaad heel pijnlijk', zeg ik met een brok in mijn keel.

We gaan wat drinken bij de Berenkuil. Ik denk na over wat Zoon zei. Ik kan me niet herinneren dat ik zulke dingen bedacht toen ik acht jaar was.

'Herinner je gisteren, droom van morgen, maar leef vandaag!', zegt hij opeens.
Verbijsterd kijk ik hem aan. Het moet niet gekker worden.
'Dat staat daar op dat bord', mompelt hij.
Gelukkig.

prentje en het weekend

We fietsen langs een restaurant, met buiten een bord met 'Maandmenu, 25 euro', erop. 'Kijk mama, hier kunnen we een maand eten voor maar 25 euro!', roept Zoon enthousiast.

Het is fijn om de dingen door de ogen van Zoon te bekijken. Vooral als je zelf veel hebt om over na te denken. Dan is het een verademing om even een andere bril op te zetten. Zo wordt een handdoek een beer. 

De omgeving van ons kabouterhuis werkt louterend. De fijne omgeving voelt als een warme deken. En altijd is de verkoelende zee in de buurt. 

De hei staat dit jaar vroeg in bloei. Als je elk jaar op dezelfde plek komt, herken je het ritme.

Onze fietstocht loopt ten einde. Aan de weg zitten drie Amsterdam-Zuidmeisjes bramen te verkopen. Vol medelijden kijkt Zoon ze aan. 'Zijn dat zwerfkinderen, mama?', fluistert hij. Ik schud mijn hoofd.
'Weesjes dan?'
Ook in Zoon's hoofd is het niet altijd feest.