prentje op de prairie

De zon schijnt al uitbundig als ik mijn auto parkeer bij het kabouterhuis aan zee.
Het belooft een mooi weekeinde te worden, in ieder geval qua weer.

Ik zie er niet meer tegenop om alleen te gaan, sterker nog: ik kijk er naar uit.
Na een week fulltime werken verlang ik naar rust. Even geen overleggen, vergaderingen, gesprekken.

Eerst maar eens koffie zetten. Al snel ruikt het hele minihuisje naar verse koffie.
Ik inventariseer wat ik nodig heb aan boodschappen, en pak de fiets uit het schuurtje.
In Schoorl stap ik de biologische supermarkt binnen. Sinds een poosje ben ik nogal een foodie geworden.
Zeker in deze hectische tijd is het belangrijk om goed voor mezelf te zorgen.
Veel bewegen, gezond eten.

Terug in het huisje maak ik een speltbroodje geitenkaas-rucola-frambozen-pompoenpitten.
Fijne basis voor een flinke fietstocht.

Als ik door de duinen fiets, bedenk ik me hoe ik een poosje geleden arriveerde in mijn huisje.
Tot de tanden toe gewapend met dvd's, boeken en tijdschriften, want o hemel, ik zou anders wel eens geconfronteerd kunnen worden met mezelf.

De afgelopen periode is een achtbaan geweest van gebeurtenissen, emoties en beslissingen.
(En ja, binnenkort komt er weer een vervolg op 'prentje verhuist', maar er was even een pauze nodig).
Best moeilijk soms, maar het brengt me ook weer nieuwe inzichten.
 
Ik word afgeleid van mijn hersenspinsels als er opeens links en rechts van mijn fiets prachtige paarden opdoemen. Gewoon, los in de duinen.
Ontroerd door de schoonheid van dit gebied, trap ik verder.
Bij de volgende bocht blokkeert een enorme bizon plotseling het fietspad.
Ik blijf een poosje staan, al was het alleen maar om de verschillende reacties van de andere fietsers te observeren. ('Piet, Piet! Dit vind ik Echt Eng hoor!').

En, terwijl ik weer op de fiets stap, komt er een nieuwe gedachte bij me op.

Na 42 jaar ben ik mezelf eindelijk leuk gezelschap gaan vinden.