prentje en de zondag

Ik had nog wel eens de neiging mijn weekenden helemaal vol te proppen.
Deels omdat er zoveel leuke dingen op de wereld zijn; maar deels ook om weg te vluchten van mijn gevoel.

Nu probeer, probeer en probeer nog een keer om gewoon te voelen wat ik voel, en dat dat ok is.
Net als mijn tijdens mijn yoga-lessen gebruiken we het laatste kwartiertje om niets te doen, de oefeningen in te laten werken in je lichaam.

Dus bleven we vandaag thuis.
Las ik de krant in mijn schommelstoel op het balkon, en genoot ik van het lichtspel in de Petteflet.

En van mijn nieuwe eetkamerstoelen.
Elke keer sta ik weer versteld over het veranderen van mijn smaak.
Had je me een jaar geleden gezegd dat ik mijn oudroze en -groene stoelen zou vervangen voor vier verschillende industriële donkerhouten stoelen, had ik je niet geloofd.

Maar het geeft mijn huis karakter.
Het hoeft allemaal niet meer zo schattig, zoet, meisjesachtig en 'kloppend; ik zei het al eerder.
Het mag een edgy-randje hebben; graag zelfs.

'Ga je vandaag nog meer tits-pompoms maken?', vraagt Zoon belangstellend.
Afgelopen vrijdagavond zaten we samen aan dezelfde eettafel, Zoon lezend (voor de verandering) en ik pompoms makend. Dit idee had ik in mijn hoofd en liet me niet meer los.
En natuurlijk komt er ooit een moment dat Zoon bedenkt dat hij niet een doorsnee-moeder heeft, waarschijnlijk net op het (puber)moment dat hij er naar snakt dat alles 'normaal' is.

Maar nu is dat nog niet zo.
En staat hij er voor open waarom dit voor mij een belichaming is van een prettig contrast; het 'tuttige' materiaal gebruikt voor een uitdagend onderwerp.
Dat ik het leuk vind dat elke pompom er weer anders uitkomt. Net als elk lichaam anders is.

Soms overweeg ik bijna een carrièreverandering. Maar daarvoor vind ik mijn baan nog te leuk.
En is dit een prima balans.

Nou ja. Zo'n zondag dus.