prentje en de verzamelaarsbeurs

Dit weekend was ik naar de verzamelaarsbeurs. Verzamelen is hip, volgens het Flow-Mindfulnessdoeboek (hele mondvol). De beurs werd er zelfs in aangekondigd.

Helaas was de hipheid nog niet tot alle bezoekers doorgedrongen. Ik had een beetje het idee op een andere planeet rond te lopen. Ik zag volwassen mannen, gewapend met een notitieblok, door een map met Pokemonkaartjes bladeren. Maar hé, wie ben ik om daar een oordeel over te vellen. We hebben het hier over de vrouw die Fisher Price-clowns uit Amerika laat overkomen.

Wat onrustig schuifelde ik over de beurs. Ik zag een doosje met prachtige houten huisjes liggen. 'Hoeveel zijn deze?', vroeg ik aan de man achter de kraam. 'Zeventig euro', antwoordde hij in het Duits. 'Ze komen nog uit de DDR. Goede prijs.'

Goede prijs of niet, ik ging echt geen zeventig euro neertellen voor een paar houten huisjes. Ik maakte ze zelf wel. Enthousiast haalde ik de blokkendoos van Zoon maar weer eens van zolder. Daar deed hij toch niets meer mee. Ik tekende een paar raampjes op enkele blokken. Leuk, maar ik miste nog wat. Mijn oog viel op mijn mand met stofjes. Ik trok er mijn huisjestof uit. Geïnspireerd zocht ik nog meer stofjes bij elkaar. Dit ging lekker. Ik maakte nog een bostafereel en zette wat fruit bij elkaar. Roodkapje mocht ook niet ontbreken.

Volgend jaar toch maar weer naar de Flavourites-beurs.