prentje en 11-11-11

'Ah mama, mag ik ook nog Sint Maarten lopen vanavond?', vraagt Zoon smekend. Officieel is de regel dat we 1 snoepfeest per jaar doen, en hij was ook al met Halloween langs de deuren gegaan. Maar omdat ik een slappe-hap-moeder ben, kon ik het weer eens niet weigeren. Dus belde ik maar weer met de moeder van een vriendje. 

We sloten aan bij een heel internationaal gezelschap, want de moeder van het vriendje is Duitse, en de vader Canadees. En dan hadden we nog een Duitse moeder, en een Spaanse. Dus het gesprek tussen de ouders ging vooral over wie Sint Maarten nu ook alweer was, en waarom de kinderen langs de deuren gaan voor snoep. 'Het was een bisschop die zijn mantel aan een arme man gaf', wist de een. 'Maar waarom dan snoep?', vroeg de ander. Tja, dat wist ik als Hollandse ook niet zo goed.

'In Duitsland lopen ze alleen met lantaarns, maar krijgen de kinderen geen snoep', zei een van de Duitse mama's. Misschien liep haar kind daarom nu als een van de hardste. Werd hij eindelijk beloond voor zijn gezang. Met de mijne, hoor, die kreeg een blik in zijn ogen alsof ie nooit snoep krijgt thuis. De kleintjes bleven bedremmeld een beetje achter. De Spaanse dame riep verbaasd dat de mensen hier zo voorbereid waren (kleurige huisvlijtmandjes vol snoep werden er vol trots aan de deur gepresenteerd).

Ik vertelde het verhaal dat ik als kind een keer aanbelde met Sint Maarten bij een gezin dat net uit Somalië was geëmigreerd. Vol verbazing keken ze naar het kleine blonde meisje dat stond te zingen over koeien met staarten. Er werden steeds meer familieleden bij geroepen, tot de hele gang vol stond. Toen ik uitgezongen was, keken ze me verwachtingsvol aan. 'Candy', wist ik nog uit te brengen. Ik kreeg een pak koekjes, misschien wel het eerste pak koekjes wat ze in Nederland hadden gekocht.

 

Inmiddels loopt deze Sint Maarten ten einde. Zoon en ik lopen naar een redelijk donker huis.

'Je moet de buitenlamp aandoen, en het lantaarntje voor het raam zetten!', zeg ik tegen Man. 'Dat zijn de codes!' Had ik even hoop eindelijk van de verzameling Spongebob-koekjes van Zoon af te kunnen komen. 

Rare jongens eigenlijk, die Hollanders.