prentje en de Kanjertraining

'Ik wil vandaag in mijn pietenpak naar school. We hebben namelijk pietengym. En ik wil ook geschminkt.'

Enthousiast staat Zoon weer voor mijn bed in de vroege ochtend. 'Maar wil je dan niet je gewone kleren aan, en je pietenkleren mee?', vraag ik lafjes. 'Nee, ik wil mijn pak meteen aan', zegt hij gedecideerd. 'En als we nu je gewone kleren in je tas stoppen, zodat je die eventueel nog aan kunt?', vraag ik laffer dan laf. Vermoeid bij zoveel onbegrip kijkt hij me aan. Ok, de boodschap is duidelijk.

We staan voor zijn klas. We zijn een beetje laat, vanwege het schminken. Even zie ik de twijfel op zijn gezicht als hij ziet dat niemand is verkleed. Ja, een jongetje heeft zijn pietenmuts op, that's all. Hij slikt en stapt de klas binnen. Verschillende kinderen barsten in lachen uit. Kon ik hem waar weer onder mijn arm meenemen. De juf sluit de deur. 'Mag ik hem nog even snel een kus geven?, vraag ik en glip naar binnen. 'Ik kan je toch geen kus geven, ik ben toch geschminkt', zegt hij nuchter. Met een brok in mijn keel loop ik weg. Opvoeden is loslaten.

Toevallig hebben we 's avonds een Kanjertraining op school. We leren over pestvogels, witte petjes en benzine geven. De vrouwelijke trainer doet het fantastisch. Ze laat een boek zien over een grote vogel, die graag met de mussen wil spelen. De mussen wijzen hem af, waardoor hij zich steeds meer gaat aanpassen aan de mussen. Hij slijpt zijn snavel, neemt een modderbad om dezelfde kleur als de mussen te krijgen, maar die willen nog steeds niets van hem weten. Uiteindelijk ontmoet hij een arend, die vanuit de lucht denkt 'wat een joekel van een mus is dat'. De grote vogel ontdekt weer zijn eigen kwaliteiten, en leeft vervolgens nog lang en gelukkig (met de andere arend).

Ik wil Zoon zo graag leren om zichzelf te zijn. En soms vind ik dat moeilijk, omdat ik hem ook wil beschermen tegen de pestvogels. Anders zijn is niet erg (sterker nog, ik heb er bijna mijn "handelsmerk" van gemaakt met mijn gekke sokken en maffe jurkjes). Maar de groepsdrang op school is zo sterk. En soms duurt het jaren (of komt het helemaal niet) voor je de moed hebt om jezelf te zijn.

Sla je vleugels maar uit, kleine arend in je pietenpak.