prentje en het geloof

--> Voor ik begin; dank! Dank voor alle lieve reacties die ik via verschillende wegen op mijn vorige blog heb ontvangen! Het heeft me enorm ontroerd.   

Terwijl ik aan het bellen ben, trekt Zoon naast me met een triomfantelijk gebaar zijn tand uit zijn mond.
Gelukkig zat deze al los.

'Ik leg 'm onder mijn kussen voor de Tandenfee!', roept hij enthousiast.
Ik knik afwezig.
En vergeet vervolgens de hele tand, weer eens te druk met mezelf.

De volgende ochtend worden we gelijktijdig wakker.
'De Tand!', schiet me opeens te binnen.
Paniekerig bedenk ik of ik nog wel kleingeld in huis heb.
Nu eerst proberen Zoon uit bed te krijgen.
Naar goed gebruik beginnen we de dag met kroelen. Wanhopig probeer ik tijdens de kroel de tand onder zijn kussen vandaan te graaien. Maar waar is die nou gebleven? Ik gooi het dekbed over hem heen en trek in één beweging zijn kussen weg. Nergens meer een tand te bekennen.

'Ga jij er nou maar eens keer als eerste uit', probeer ik, terwijl ik ondertussen tot mijn voldoening de tand aan mijn kant zie liggen. Geen idee hoe die daar is gekomen. Veel tijd om daar over na te denken heb ik ook niet: ik heb andere zaken aan mijn hoofd. Hoe krijg ik Zoon het bed uit? Hoe snel kan ik wat kleingeld vinden?
Zoon stapt ein-de-lijk het bed uit, en kruipt er vervolgens weer net zo hard in.
Dit wordt niets.

Opeens herinnert hij zelf ook zijn tandje. Teleurgesteld legt hij zijn kussen terug op de lege plek.
Ik voel me een Hele Slechte Moeder.
'Waar moet het heen met deze wereld als we zelfs de sprookjesfiguren niet meer kunnen vertrouwen', mompel ik terwijl ik er zelf ook maar eens uit ga.

Er is iets raars aan de hand met Zoon en Geloofskwesties. Hij is er ongelofelijk hardnekkig in.
Neem nou Sinterklaas. Als het maar enigszins kan, kijk ik samen met mijn 11-jarige het Sinterklaasjournaal.
Tijdens de intocht zaten we inclusief zijn Verloofde en Sint-tompoucen ruim voor tijd al klaar voor de buis.
'Ik zit hier met twee gelovigen op de bank', appte ik Zus.
'Volgens mij zijn het de oudsten van Nederland', appte Zus terug.
En dat terwijl ik zelf als vierjarige niet meer geloofde (met dank aan een medekleuter, de zoon van de voorzitter van de buurtvereniging, die me fijntjes uit de doeken deed dat mijn vader voor Sinterklaas speelde, onder andere bij de betreffende buurtvereniging).
'Samen vormen jullie zo ongeveer de gemiddelde leeftijd', appte Zus bijdehand, op de hoogte van dit jeugdtrauma.

'Ik heb het hem vorig jaar verteld', zegt ex-Man. 'In de Mediamarkt. Hij moest keihard huilen.'
De logica van Het Grote Geheim vertellen in de Mediamarkt of all places ontgaat me even, afgeleid door het beeld van Zoon die hard staat te brullen midden tussen de televisies en elektrische tandenborstels.
'Maar hij heeft hier van de week nog zijn schoen gezet', werp ik tegen. 'We hebben heel hard gezongen. En hij was heel blij met zijn brief van de Sint.'
Dat krijg je dus met een moeder die ook nog in sprookjes gelooft.
Zit ik immers zelf niet nog steeds te wachten op die Prins op het Witte Paard die de weg blijkbaar maar niet kan vinden? 

Maar die brief brengt me wel op een idee. Dus ligt er even later een schrijven van de Tandenfee herself onder Zoon's kussen. Met een hartje van bij elkaar gevonden muntjes.

Niet veel later komt hij thuis. Ik hoor hem een verbaasde kreet slaken als hij onder zijn kussen kijkt.
En vervolgens heel hard zeggen: 'Ik denk niet dat de Tandenfee nog aan me heeft gedacht', om vervolgens zijn kussen nadrukkelijk op te tillen en met geveinsde verbazing de brief te lezen.
Voor de zoveelste keer vraag ik me af wie wie nu voor de gek houdt.

Dolgelukkig komt hij even later met de brief in zijn hand de woonkamer binnen.

'Nu alleen nog eentje van de Paashaas en de Kerstman', roept hij blij.

'Dan heb ik alle mythische wezens compleet.'