Dat vind ik een groot compliment. Ik ben deze blog namelijk ook begonnen omdat ik een tegengeluid wilde bieden. Een tegengeluid, omdat ik het gevoel had dat op social media vaak maar één kant wordt belicht.
De 'kijk-mij-eens-een-geweldig-leven-hebben' kant.
Aan de andere kant voelde het ook niet helemaal oprecht. Want was ik wel zo eerlijk als u dacht?
Er is namelijk één kant waar ik nooit over heb geschreven. Mijn anorexia.
Na mijn scheiding viel ik in een gat. Voor de buitenwereld leek ik die sterke vrouw die in haar eentje een appartement kocht, promotie maakte, een studie deed en ondertussen het co-ouderschap volgens het boekje invulde. De waarheid was dat ik niets meer kon voelen.
Na een paniekaanval in mijn eerste horror-zomer alleen kon ik niet meer eten. Ik viel een paar kilo af, en merkte dat dit op de een of andere manier toch een kick gaf. Ik voelde iets, door die waas van niet-voelen heen. Ik bleek toch ergens controle over te hebben, in mijn wereld die voor mijn gevoel was ingestort.
Eens kijken of het me lukte om de 65 kilo te bereiken (ik woog tegen de 70, wat een prachtig gewicht is voor een vrouw van 1.83 meter). Dat was een eitje.
Vervolgens ging ik mezelf uitdagen, want ik wilde dat ene 'positieve' gevoel niet kwijt raken. Zou ik de 60 kilo kunnen halen? Geen probleem.
Ondertussen begonnen mensen in mijn omgeving wel wat zorgen te maken, maar dat wuifde ik weg.
Ik gooide het op wat stress na het scheiden, dat zou ik er snel wel bij eten.
Tegen niemand durfde ik te zeggen wat een eenzame strijd ik voerde. Niet tegen Zus, niet tegen mijn hartsvriendin, niet tegen ex-Man, niet tegen mijn moeder. Ik hongerde gewoon door, op weg naar de 55 kilo. En wie weet, daarna de 50 kilo.
De ommekeer kwam toen ik in de trein naar Den Haag zat. Ik had een Grazia gekocht, een tijdschrift dat ik normaal links liet liggen, maar dat ik nu interessant vond omdat er een artikel in stond over (te) dunne modellen en actrices.
Ik las dat ondergewicht net zo gevaarlijk is als overgewicht.
Dat je langzaam gaat inleveren op je spierkracht (dat merkte ik al).
Dat je hart ook een spier is, die er op een gegeven moment gewoon mee ophoudt.
Het raakte me vol in mijn gezicht. Het was mijn wake-up call. Waar was ik in godsnaam mee bezig?
Ik was toch een moeder! Ik had mensen om me heen die me nodig hadden, die van me hielden.
Ik begon weer te eten. Hapje voor hapje. Ik zag dat ik mijn doorzettingsvermogen voor de verkeerde strijd had ingezet. Een strijd tegen mezelf. Dat het goed was om te voelen, ook al waren dat geen fijne gevoelens zoals verdriet, angst, onzekerheid en het gevoel dat ik gefaald had, in vele opzichten.
Het was voor mij belangrijk om er in mijn eentje uit te komen, dat ik zelf de weg omhoog kon vinden.
Pas daarna durfde ik het te vertellen aan de mensen om me heen. En zocht ik psychische hulp. Omdat ik wilde voorkomen dat dit me ooit nog een keer zou gebeuren. Ik vond de leukste psychiater van Nederland, een soort Theo Maassen die me keihard met mezelf confronteerde. Ik zei hem dit ik hier zo graag over wilde schrijven, om andere mensen te helpen. Dat het niet alleen een ziekte is die pubermeisjes kan treffen. En dat het vooral over controle gaat.
'Help jij eerst maar eens jezelf', zei hij. 'Schrijf hier pas over als het ver achter je ligt. Maar realiseer je dat je deze gevoeligheid altijd zult blijven houden.'
Deze week maakte ik een fotoreportage met mijn lieve vriendin. Ik realiseerde me dat de laatste keer toen we dat deden, ik nog midden in die strijd zat. Dit leek me daarom een goed moment om het nu ook met u te delen.
Ik ben inmiddels al weer een tijdje op mijn oude gezonde gewicht, heb weer een gezellige ronde toet met hier en daar een rimpel erbij.
Maar dat vind ik helemaal niet erg, want ik straal weer.
En dit keer van binnenuit.
Och lief Prentje toch, dikke kus op je weer fijn bolle wang.
BeantwoordenVerwijderenWat fijn dat het beter met je gaat! En erg knap om daar over te schrijven. Te veel blogs gaan idd over de positieve dingen en daardoor vertekent het zo enorm. Het leven gaat niet altijd over rozen.
BeantwoordenVerwijderenWat een heftige, eenzame en verschrikkelijke moeilijke periode moet dat zijn geweest. Erg blij voor je dat het nu goed met je gaat. En je ziet er inderdaad stralend uit. XxX
BeantwoordenVerwijderenWat moedig om dit neer te schrijven! Ik begrijp je helemaal wanneer je het hebt over de "kijk-mij-eens-een-geweldig-leven-hebben"-stijl. Ik vind het vreselijk! Ik lees veel liever iets echts. Jammer dat zoveel mensen meegaan met die stijl. Vooral eerlijk blijven zou ik zeggen!
BeantwoordenVerwijderenHet gat na je scheiding kan ik mij nog goed herinneren uit je verhalen. Alleen op het strand-terras kijkend naar de normale strandgangers en je een enorme buitenstaander voelen. Je verwachte niet ooit nog zo te kunnen functioneren /leven /voelen.
BeantwoordenVerwijderenIk weet eigenlijk niet of er een woord is voor die 'toestand' waarin je dan verkeerd. Rouw?
Het gaat bij anorexia inderdaad om controle en niet om steeds dunner willen zijn. In de jaren tachtig had ik een schoonzus met anorexia, uit onwetendheid gingen onze gesprekken ook over het 'te dun' worden. we maakten ons oprecht zorgen maar drongen niet tot haar door. Ze is uit de familiekring geraakt. Met de kennis die ik nu heb zou ik het anders hebben aan gepakt.
Wat een geluk dat jij het tijdschrift las op het juiste moment en slim genoeg was om de juiste mensen te benaderen om hulp.
Knap gedaan Prentje.
O Prentje, wat een strijd... Maar wat een kracht!
BeantwoordenVerwijderenMooie toet! En wijs en moedig om dit te delen, nu pas. Dat leerde ik van Brené Brown, je helpt anderen niet (via je blog ofzo) door iets te delen waar je zelf nog niet met 'gedeald' hebt, dan is het gewoon je ellende uitkiepen. Als je er zelf al wat met gedaan hebt kan je het betere kaderen enzo én is het gezonder voor jezelf. Omdat je online ook veel kritiek kan krijgen en die moet je dan wel al enigszins aankunnen.
BeantwoordenVerwijderenIk heb ook kritiek op jou: positieve :) Ik vind je geweldig goed bezig! Een inspirerend voorbeeld ben je! Merci voor alles, liefs Els
Mooi geschreven. En, weet ik zelf, een verademing als je zover bent dat je het kunt delen. Ik ontwikkelde zelf een eetstoornis op m'n tiende, en ben nog altijd bezig om de laatste naweeën van me af te schudden. Krachtig hoe je het hebt aangepakt! En moedig dat je het durft te delen op je blog. :)
BeantwoordenVerwijderenWat pittig!! Maar mooi dat je het deelt. Enorm knap dat je het hebt weten om te draaien.
BeantwoordenVerwijderenAchter elke voordeur speelt wel iets. Dat zou je idd niet zeggen op blogs waar het altijd zo netjes en schoon is en ook niet op Facebook waar alleen maar leuke dingen worden gemeld.
BeantwoordenVerwijderenWat fijn dat het nu zoveel beter met je gaat en dat je het durft om een tegengeluid laat horen.
Dat perfectionisme … wat ik ook terugzie in je interieur. Hopelijk brengt de sint iets extra lekkers ;-)
BeantwoordenVerwijderenOch, wat een verhaal.. wat spijtig.
BeantwoordenVerwijderenEn als je nou besluit nergens controle over te hebben, laat het zijn, laat het ontstaan en zie gewoon wat er komt. Gun jezelf de vrijheid, als je nergens controle over hebt hoef je er ook geen druk op te leggen, het is zoals het is.
Die controle lijkt mij zo'n illusie, een drang naar iets wat je niet kunt bereiken, behalve met je gewicht maar wat heb je daar uiteindelijk aan?
Het lijkt allemaal zo moeilijk, ik lees over de behoefte aan tegenhang, geen 'kijk mij eens een geweldig leven hebben'. Ik vraag me af waarom jij geen geweldig leven zou hebben? Vanwege verdriet, zoals alle anderen ervaren in hun leven, vanwege de druk, die zoveel ook ervaren, ben ik dan in jouw ogen verkeerd bezig omdat ik mij wel richt op het mooie, ik wel heb besloten dat het leven geweldig is, ik mijn verdriet omarm, me er in kan verliezen en dan nog steeds van mening ben dat mijn leven geweldig is omdat ik de duistere kant van het leven net zo goed mooi vind? Ik heb de eerste 21 jaar van mijn leven om op terug te kijken, vol strijd, vol verdriet, vol eenzaamheid, onzekerheid, toch omarm ik dat ook, dat is nu eenmaal hoe het is gelopen, dat was de tijd dat ik nog moest leren dat ikzelf mag bepalen hoe ik in het leven sta, wie ik daarin toelaat, en op welke manier ik omga met tegenslagen zowel met geluk, dat laatste moest ik echt leren, dat eerste ging me inmiddels makkelijk af.
Er valt zoveel te winnen, je kunt heel veel van jezelf houden als je besluit dat je het waard bent trots op jezelf te zijn, vecht niet tegen wat je niet kunt tegenhouden, besluit dat je ook daar het mooie in kunt zien, je leert er van, je voelt, je ervaart, je neemt het allemaal mee voor de rest van je leven. Is het niet mooi om terug te kunnen kijken op een leven vol verschillende ervaringen, vol verhalen, ik zou er niks aan vinden als ik alleen maar zou kunnen zeggen dat alles goed ging.
Liefs!