prentje in Groningen

Ik denk dat ik '1 dag onbeperkt reizen door heel Nederland' had verward met 'onbeperkt geldig'.
Of zoiets.
Want ik keek toch wel verbaasd toen ik ein-de-lijk een keer naar Groningen kon afreizen (het was nota bene de laatste dag van de Werkmantentoonstelling) en ik tot de ontdekking kwam dat mijn treindagkaart van de Hema geldig was tot en met 17 juli.
Enfin, maar weer een nieuwe dagkaart gekocht (inmiddels was ik meer kwijt dan als ik gewoon meteen een treinkaartje had gekocht) maar ik mocht wel een gratis hotdog én een frisdrank ophalen bij de Hema.
Dat dan weer wel.

Dus toen ik onverwacht om 6 uur 's ochtends al wakker werd, besloot ik gelijk te vertrekken.
Dat had ik beter niet kunnen doen.
Om een lang verhaal kort te maken - iets met treinen die niet reden, treinen die vertraging hadden en treinen die ik bijna miste - kwam ik dan toch aan in Groningen.
Waar een dikke mist over de stad hing, die ik onderweg al zag opkomen (en nu gaat u mij niet vertellen dat het vandaag bij u zonnig was, want dat vermoeden heb ik al).

Ach, eigenlijk had het ook wel wat.
Het gaf het landschap en de stad een sprookjesachtige sfeer.
En in het Groninger Museum vergat ik onmiddellijk de nevelen buiten; want wat een waanzinnige tentoonstelling.
Ik dacht dat ik het werk van Werkman wel aardig kende, maar was bijzonder verrast.
Door zijn kleurgebruik, zijn composities, zijn techniek, zijn gelaagdheid.

 Ik was op slag verliefd op deze (De Façade) :

Maar vond nog veel meer mooi:

Ontroerd door zoveel schoonheid; betoverd door zoveel talent.

En mocht u nu erg balen dat u deze tentoonstelling heeft gemist; het museum biedt nog veel meer treats:

Ach, al zet je helemaal niets in dat gebouw; dan nog is het een aanrader.

Dat heeft die kleurrijke Italiaan Mendini toch goed gezien; dat die nuchtere Groningers wel wat gekkigheid konden gebruiken in hun stad (ik hoorde in een winkel een echtgenoot zeggen tegen zijn vrouw: 'Nou, dat is op zich geen rare jurk' waarop zij stralend naar de paskamer vertrok, overdonderend door zoveel enthousiasme van hem).

Want ik ging natuurlijk ook nog even de stad in.
En naar het Grid, het grafisch museum dat een nieuw onderkomen heeft gekregen:

Uitgeput nam ik in de trein terug.
Zat ik daar weer met mijn met veel moeite uitgeprinte nieuwe dagkaart (denk aan: codes die niet pakten, cartridges die opeens leeg waren en andere ellende). 
Geen conducteur te bekennen, zowel op de heen- als terugreis.

Zal je altijd zien.