prentje en de vergankelijkheid

Als ik me wat down voel - vanwege de gebeurtenissen in de wereld, de maand november, het alleen-zijn of alles bij elkaar - probeer ik het niet meer weg te stoppen, zoals ik vroeger deed.
Ik geef er gewoon aan toe, wetende dat er ook weer andere tijden komen.
Sterker: ik zoek het op, daag het nog meer uit.

En zo was ik deze sombere novemberzondag in mijn eentje op weg naar Scheveningen.
Scheveningen vind ik een heel curieuze plek.
Lelijkheid en schoonheid liggen zo dicht bij elkaar, dat het elkander nog eens versterkt.

In Scheveningen staat een van mijn lievelingsmusea: Beelden aan Zee.
Het zit een beetje verstopt achter de lelijke boulevard, alsof het zich een beetje schaamt voor zijn aanwezigheid daar.
Nu moet ik eerlijk zeggen dat er dappere pogingen worden gedaan om de boulevard een beetje op te knappen, en dit lukt op sommige plekken (zoals vlak voor het museum) best aardig.
Het contrast wordt steeds minder; bijna jammer eigenlijk.
Want juist contrast zorgt vaak voor schoonheid.

Beelden aan Zee is een klein museum in een soort bunker, met een aangename lichtval.
Het is overzichtelijk, verzorgd en het wordt gerund door deftige oudere Haagse dames en heren, die ook het grootste deel van het publiek vormen.
Ik kreeg de tip voor de tentoonstelling Skelet (een tentoonstelling die de tipgever "Tot op het bot" noemde - een betere naam), maar was eigenlijk nog meer geraakt door de tentoonstelling van Iris le Rütte.
Iris is een ongelofelijk veelzijdige kunstenaar, die zowel dicht, beeldhouwt als tekent.

Terwijl ik foto's maakte, sprak een keurige Haagse dame me aan.
Of ik ook de schaduwen fotografeerde?
Die vind ik vaak het mooist, stelde ik haar gerust.
Schaduwen geven diepte en kunnen toveren, waardoor een haas opeens een hond wordt.

Ga vooral ook kijken naar de portretten van Iris en van Arthur Spronken in het kleine filmzaaltje.
Deze zijn zo liefdevol gemaakt, met zo'n fotografisch oog, dat het kunstwerken an sich vormen.

En zo werd ik voor de zoveelste keer getroost door de kunst.
Want wie kan zich nog alleen voelen in de nabijheid van ook zoveel scheppende krachten in de wereld?